‘De zee bevrijdt alles wat vanbinnen zwijgt en vastgebonden is. In het snelstromende tij ben je daar allemaal vrij van. In de zee ben je eenvoudigweg adem. In de zee is er geen plaats voor angst.’
Er zijn te weinig boeken waarin ik volledig in het verhaal verdwijn. Gelukkig overkwam me dit vorige week en kan ik in een boek verdwijnen zoals Alice de holle boomstam in tuimelt. Deze keer beland ik op een klein eiland, onderdeel van de Schotse Hebriden. En waan me, tot ik het boek zuchtend dichtsla en nog ver daarna, de auteur en tevens de hoofdrolspeler. Het is een waargebeurd verhaal dat je de keel dichtsnoert af en toe, van woede, ontroering, ontreddering en medeleven. Maar ook vaak door de kou, die je bijna letterlijk doorheen de bladzijden voelt, zo waanzinnig echt beschrijft Tamsin Calidas de helse winterdagen.
Een verhaal vol metaforen en beschrijvingen van de ruige, rauwe, onstuimige natuur van het eiland met dito eilandbewoners. Ik was al honderd keer van het eiland af gezwommen desnoods, weg van het kwaad, van de bekrompen tegenpartij. Tamsin zet gewoon door en keert zichzelf binnenstebuiten tot het bloedt. Waarom toch, vroeg ik me keer op keer af. Waarom die kastijding, dat straffen van jezelf tot aan de bodem? Heel langzaam, zo naar het einde toe, ontvouwt het antwoord zich.
‘De wind staat voor mij symbool voor de ademtocht van verandering. Soms noopt de wereld ons te werk te gaan volgens haar principe van vernietiging en verandering. Om een ruimte leeg te maken, een sleur af te werpen of om simpelweg los te laten zodat een andere toekomst die leegte kan gaan aanvullen. Als je boven de chaos uit kunt stijgen, kan het mysterieuze stromen van de wind een bron van kracht en vernieuwing zijn.’
Houd je van beeldende beschrijvingen, poëtische zinnen, maar vooral van de natuur? Doorspekt van gedetailleerde sfeerbeelden rijgt Tamsin de zinnen tot een wonderbaarlijk en letterlijk tot stormen geteisterd leven waar de lezer een woest stuk in meereist. De gelaagdheid maakt het tot zo’n boek dat je er over na blijft denken tussen het lezen door.
Omdat ik nu middenin de natuur woon, zelfvoorzienend leef en elke dag ongelooflijk veel terugkrijg grijpt me dit boek nog meer aan, denk ik. Veel herkenning en toch is haar verhaal geenszins vergelijkbaar met het mijne. Maar overlapt een onderling verlangen. En een aantal praktische zaken, die nooit meer vanzelfsprekend zullen zijn, zo mooi verwoordt:
‘Ik hoop dat ik altijd die verbijsterende schok van dankbaarheid zal voelen wanneer water uit de kranen stroomt, of mijn blote vel dampend uit een bad verrijst.’ Dat.
‘Iedereen heeft zijn eigen remmingen, angsten of delen van het leven die moeilijk tegemoet te treden zijn. Om verder te komen is het belangrijk om erop af te gaan en ze onder ogen te zien. Elke uitdaging die je bent aangegaan, geeft je de toestemming opnieuw te beginnen. Transformatie is regenererend, verlossend en gaat gepaard met strijd. Om verandering te laten plaatsvinden of om een nieuw pad in te slaan moet je de scherpe rand van de pijn van alles wat je voor je kiezen krijgt langs je hart laten schampen.’