Onbevreesd onbevangen – door Rosanna Smith

De laatste kans om met Marian een natuurcoach-sessie te doen in Nederland grijp ik met beide handen aan. Zij zet de sessies door in Portugal. 
Zodra zij in mijn buurt is glijdt mijn pen als vanzelf over het papier. Binnenin mij begint er iets te borrelen. We spreken af in het bos, vlakbij Haren. 

Ik mag de leiding nemen. Welk pad gaan wij volgen? Natuurlijk komt de vraag: ‘Waarom juist dit pad?’ Mijn heden en verleden komen elkaar tegen in deze prachtige omgeving.
Het verleden vertolkt zich door hersenloze bomen, steile rechte stammen zonder takken. Ik neem bewust afscheid en begraaf ze in gedachten onder een steen. Deze gewetenloze idioten ga ik voortaan negeren. 
Tijdens onze wandeling komen deze nietsnutten ook steeds verder van mij af te staan. Er staan letterlijk obstakels tussen ons in. Ik kan niet meer bij ze komen. Ik stap uit dit zware omhulsel van het verleden en ‘mijn echte ik’ loopt lichtvoetig door. Ik spring over boomstammen, wring mij langs hekjes. Onbevreesd!

‘Onbevangen’, noemt Marian mij. Wat een prachtig woord. En zo voel ik me ook. Ik heb in mijn leven zoveel regels van anderen aangeleerd, ik was mijzelf compleet kwijt. Nu ben ik terug. Hoe fijn is dat?!

Op dit moment borrelt het niet meer. Het bruist. Mijn gedachten zitten in een stroomversnelling zonder de zware ballast uit het verleden. Ik struikel bijna over mijn pen. Ideeën vloeien in inkt op het papier. Dit gevoel werkt na de coaching gewoon door. De plannen ga ik uitwerken. Ik kom er wel. Wat een inzichten tijdens dit geweldige avontuur.

Dank je wel Marian!

De schaduwzijde van het conformeren

‘Wanneer had je voor het laatst echt een geluksmoment?’ vraag ik. Ze denkt veel te lang na. Ze moet jaren graven.
Ik stel deze vraag bewust. In het voorgaande gesprek ving ik een aantal signalen op en ik wil peilen of het klopt. Na lang nadenken verandert haar gezicht in een lach en haarfijn kan ze het geluksmoment van toen voor zich zien. Terwijl ze gedetailleerd vertelt zie ik een sprankel, een gloed. Een verlangen. Haar ogen lichten op. Haar lichaam veert.

Conformeren is haar levensdraad. Ouders die de woorden ‘Ik ben trots op jou’ of ‘Ik hou van jou’ nooit over hun lippen kregen. Nog steeds niet. Commentaar en afbouwende kritiek geven is hun manier. Dus zoekt ze haar leven lang al bevestiging. Ten koste van zichzelf. De harmonie bewaren is haar levenstaak. 
Ze glijdt langzaam af, is haar gevoel. Wie ben ik ook alweer, wil ze weten. Ze moet veel van anderen. Krijgt veel ongevraagde adviezen: ‘Word assertiever, bijt meer van je af, zet jezelf stoerder neer.  Maar dat ben ik niet. Dat wil ik niet. Ik wil vanuit zachtheid mijn kracht tonen, niet vanuit een gespeelde, zogenaamd stoere rol. ‘

Een introvert mens omtoveren tot extravert om daarmee de goedkeuring (bevestiging) van de omgeving te krijgen? Lijkt me een onmogelijke, uitputtelijke rol die je volgens mij niet lang volhoudt. 

‘Ik wil zo graag mezelf terug vinden.’ Ze zucht, drinkt van mijn ter plekke geplukte muntthee en ik zie dat ze wegdroomt. Ik laat haar in de andere wereld, waarin het een en ander aan het gebeuren is. We zijn lang stil. Ik blijf er bij en doe niets anders dan dat. Na een tijdje komt ze terug en neemt een slok. Ze zucht, diep. Haar schouders zakken wat. Tranen. Besef.

Haar plek innemen in het nu, en niet die van het verleden  is haar missie, zegt ze. Na jaren opstapelen is ze er klaar mee. Ze is zichzelf verloren, haar fundament, haar bedding. Dus treedt de onzekerheid steeds vaker in, zowel privé als in haar bedrijf. Ze is toe aan de eerste, enge stap. Want alleen het weten is niet genoeg. De stap naar het niet weten is de grootste.

Ik besluit een krachtige, liefdevolle oefening met haar te doen. Het is prachtig weer en we zijn omringd door natuur. Ik zag dat ze bij aankomst direct haar schoenen uit deed. Haar blote voeten op de grond. Ik pak mijn enorme kussen en leg het in het gras, in de schaduw, want het is warm. ‘Wil je aan de tafel zitten of op het kussen?’ Gretig nestelt ze zich op het kussen waar ze dicht op de aarde zit. Gesteund door de omringende elementen snuift ze de levenszuurstof diep in en sluit ze haar ogen.

We doen de oefening. Er is alle tijd. Ik werk zonder horloge en met de tijd die nodig is. Niet alleen voor haar, ook voor mij. Nooit zal ik twee trajecten achter elkaar plannen. Tijd moet ondergeschikt zijn aan het proces en mag niet de storende factor zijn. Haar veiligheid, haar vertrouwen in mij mag op geen enkele manier geschaad worden en al helemaal niet doordat de tijd ‘om’ is.
De oefening komt binnen. Geeft kracht en inzicht. Ik laat haar dit gevoel ankeren. Vastberaden komt ze tegenover mij zitten. ‘Het is klaar. Laat de groeipijn maar komen.’ 
Ze heeft een keus gemaakt. Haar eerste stap is gezet naar daar waar ze hoort. Haar eigen plek.

Stenen op mijn rug – door Myra Hermans

Dat kan ik goed: manoeuvreren in de situatie die ontstaat of ontstaan is. Aanpassen aan anderen, aan omgeving. Is er zon, dan geniet ik daarvan. Nog niet heel heftig, maar toch. Is er regen, dan erger ik mij daar in eerste instantie niet aan, maar dan pak ik een plu of een regenjas. Ik laat mij niet zomaar uit het veld slaan.

Tijdens de week in Portugal kreeg ik daarin weer een mooie les voorgeschoteld. Een rit met de auto naar een onbekende plek leidde ons eerst verkeerd, waardoor we met de huurauto bijna kwamen vast te zitten. Daarna werden onze voeten flink vastgezogen in rode modder, doordat de regen toen inmiddels met bakken uit de hemel kwam. Het was alsof het universum me wilde testen. Willen we nu wel wandelen, was het overleg in de auto, toen we voor het ergste water nog even gingen schuilen. Ja, nee, ja… Het verlangen naar de ervaring was groter dan de angst voor nattigheid en we plooiden ons. Ik plooide me. Van binnen nog wat mokkend en me focussend op het ongemak. 

Het water maakte echter mijn innerlijke steen zacht en rond. Ik zette door. Raakte nog een oersteen aan die mij liet inzien dat ik niet alles op mijn nek moest nemen. Ook een steen op mijn pad. En al slingerend op stenige en rotsige paadjes kwam ik op een zandstrand met ieniemieniekiezelsteentjes. Want dat zijn immers al die zandkorrels.

Het werd lichter. Letterlijk en figuurlijk. De zon kwam erbij. De stenen op mijn rug, mijn pad en van binnen gooide ik af en ik dook zonder bagage (en kleding) in de zalige zee.

Thuis – door Jolanda Mulder

Natuurcoaching Portugal

Er was de zon. Er was de branding. Er was de regen. Er was een rots.

Helemaal doorweekt legde ik mijn natte handen op de grote, gladde, glibberig massieve steen. En plotseling welde een diepe snik in me op. Zij zat daar, zo voelde het, al eeuwen, en ze had de voorafgaande dagen al zachtjes van binnen van zich laten horen. Pas nu kwam zij door mijn keel naar buiten. En ik wist: dit is THUIS! Stil. Zinderend. Grenzeloos.

Ook nu ik het schrijf voel ik weer die ontroerende beroering. Moeizaam liet ik de steen los, bang om dat gevoel weer kwijt te raken. Door drukte. Moeten. Mensen. En de zwaar geankerde angst om afgewezen te worden als ik vanuit deze diepte de woorden uit me laat rollen. Want hé, die woorden zijn misschien niet altijd lief, of vriendelijk, of comfortabel. Maar wel liefdevol! Puur! Dat zeker! En ik weet ook, dit zíjn wordt maar zo weer ietsjes of meer aangelengd met aanpassing, compromis, vermijding.

Het vraagt moed, voel ik, om dit pad te volgen. Durf jij?

——————————————————————————————————

Op de foto zie je Jolanda Mulder (www.jolandamulder.com) die haar ervaring hierboven zo prachtig beschreef. Na deze ‘rots’ontmoeting liepen we richting oceaan. Jolanda aarzelde niet, trok onderweg al haar kleren uit en dompelde zich onder. Het lef van naakt, kwetsbaar. Bevrijd, veilig. Dat is het antwoord. Geen woorden nodig. Dit is natuurcoaching.

“ Er is niets mooiers dan de zee die het land blijft kussen, hoe vaak ze ook wordt weggestuurd. “ Sarah Kay