Ik schreef een aantal stukjes gedurende het schrijfproces van Helena en mij:
10 oktober 2020
Tussen ‘ik ga een boek schrijven’ en ‘ik schrijf een boek op dit moment’ ligt een oceaan van motivatie. De eerste uitspraak ligt in de toekomst en veilig binnen het pluche van je comfort. Je zit nergens aan vast en het kan wegwaaien als een zeebries.
De tweede getuigt van een enorme dosis moed: je hebt deze boodschap de wereld in geslingerd, waar deze nu ongeduldig wacht op je papieren geboorte. Je verlangen is groter geworden dan je angst voor de stem van de buitenwereld.
Helena durfde deze stap te zetten. Ze heeft haar torenhoge drempels in de ogen gestaard en besloot ermee te versmelten, zodat nu alles kan vloeien tot haar ongelooflijke verhaal. Elke kamer vertelt zijn eigen sfeer: waanzin, verdriet, woede, ontroering, verstikking, overleven, ontreddering. Een appartementencomplex met ook nog een op hol geslagen lift en een angstaanjagend trappenhuis. Door het verhaal op te schrijven van een periode waar Helena haar tomeloze wilskracht -nodig om te overleven- uiteindelijk verloor en haar lichaam het overnam om haar te redden, met verregaande gevolgen, kan zij dit boek letterlijk dicht klappen. Afscheid nemen van mensen, overtuigingen, demonen. Niet om te vergeten, wel om opnieuw te kunnen beginnen. Met leven.
Zingeving: het zoeken naar de zin, de bedoeling van het leven of trachten dit doel zelf te scheppen, aldus Wikipedia.
Ik sta vaak stil bij de vraag: wat vind ik zinvol in mijn leven, waar zit de zingeving in, wie wil ik zijn, voor wie wil ik zijn, voor wie wil ik er zijn?
Helena en ik begonnen jaren geleden eigenlijk al aan onze reis. Toen wisten we dat nog niet, maar ons innerlijk was allang verbonden en de hartenkaarten reeds geschud. Pas vorig jaar maakte deze verbinding kortsluiting. We voelden bijna tegelijkertijd deze blikseminslag, 2400 km uit elkaar. Het boek moet NU geschreven. We reageerden niet vanuit het hoofd maar vanuit de onzichtbare lijn. En ja, dan klopt alles. Geen andere weg mogelijk. Niet bedacht. Niet berekend. Niet vanuit ego. Vanuit het hart.
Haar verhaal is geschreven. Haar leven herhaalde zich, vertaald in woorden. Oprakelen, omhooghalen, verdriet en wonden openmaken om in de rauwheid te zoeken naar de emotie. In de modder graven naar de zin van de zin. Doorvoelen alsof het gisteren gebeurde, want alleen dan lees je de echtheid. Woorden die de keel snoeren, ontroeren, beroeren en keihard raken in alle lagen van de lezer. Woorden die weerkaatsen in ons hart, in onze buik. In al onze dieptes, wonden en leegtes.
Helena heeft voluit JA gezegd, zoals zij dat nu tegen het leven doet. En oh, wat een barre tocht soms. Haar pijn werd mijn pijn, haar lach de mijne. Het schrijven werd soms helen, soms uitgesteld rouwen. Alles mocht gezegd en vanuit die soms ondraaglijke eerlijkheid rondden we het boek af. Wat ben ik gruwelijk trots op deze vrouw. Wat een reis.Samen hebben we een dik half jaar onder een groep stenen gelegen, om steeds de onderste boven te halen.
En nu dacht ik terug aan het woord zingeving. De schepping van een verhaal dat de wereld in moet. Klinkt bijna religieus. Voelt ook zo, eigenlijk.
Meer over het boek weten? Stuur even een mailtje naar helenacamphuisen@hotmail.com