Een wazige foto, gepost op zo’n besloten Social Media groep. Ze was verbannen naar het toiletgebouw van een glasfabriek. Ineens vond een medewerker haar in de ochtend, trillend, nat. Ze hadden nog wel een doosje waar ze half in paste erbij geleverd, zonder water, zonder eten. Ze werd gedoogd door de eigenaar, die haar eten en drinken gaf.
Een pup van twee-en-een-halve maand. Een baby die haar moeder nodig heeft voor de hechting, de warmte, de liefde. Het veilige moederhart waar ze tegenaan kruipt wanneer de wereld nog te onheilspellend is. Of gewoon, wanneer ze moe is. Een pup die hoort te spelen met haar broertjes en zusjes. Die langzaam de wereld ontdekt, en vriendjes maakt met alles wat fladdert, rent, rolt en beweegt.
Niets. Een koud, kil gebouw waar ze alleen eten en drinken kreeg maar nul aandacht. De medewerkers hebben nou eenmaal verder niets met honden. Niet hun taak. Gelukkig vertelde de eigenaar na een paar dagen over de pup aan een familielid, die het verhaal op de Social Media zette.
Een blik op haar en ik wist het. Ik nam contact op en ze vertelde dat de pup eigenlijk nog twee weken daar -moederziel alleen- moest blijven volgens de Portugese wet, want zo lang is nodig om door de eigenaar geclaimd te worden. De pup had geen chip, was niet gevaccineerd of ontwormd. Waarschijnlijk de reden dat ze is ‘weggedaan’ want ze gaat nu geld kosten. Omgekeerde wereld dus. Ze is juist door de eigenaar verbannen.
Na wat heen en weer kletsen zei ik dat ik schijt heb aan deze kromme wet en dat ik haar direct wilde komen halen. Elke dag onthechting is er een voor een baby. Gelukkig was de dame het er mee eens en zij zorgde voor de connectie. We stapten in de auto en gingen op weg. Een half uur rijden.
Aangekomen bij de fabriek liep ik naar een van de mannen, zij wisten er al van. Of ik even wilde wachten. Na vijf minuten kwam hij terug met de pup op zijn arm. Haar blik. Het trillende lijfje. Hij gaf haar aan mij en ze keek en keek en keek in mijn ogen. Ze kroop trillend in mijn nek en zodra ik in de auto zat, draaide ze een rondje op mijn schoot en viel met een grote zucht in slaap.
En ja. Ze had ziek kunnen zijn, blind of doof. Ze had alles kunnen zijn, voor velen zou dit ‘totaal onverstandig’ zijn. Maar dit is mijn wereld, ik laveer puur op gevoel, niet op de ‘wat-alsen’. Niet op verstandelijk voorbereiden, plannen en tot in den treure uitzoeken. Niets. Mijn hart volgen, ik kan niet anders. Zonder dat zou ik nu niet mijn volste leven leven. Zou ik nog vele wensen hebben, verlangens, maar zouden die het graf mee in gaan, want de angst van de wat-alsen zou overheersen.
“Je bent veilig, lief zacht wezentje. Geborgen. Je bent nooit meer moederziel alleen. Ik ben er voor je, altijd. En ik noem je Lua, Maan in het Portugees. Want net als de maan zul jij net zo belangrijk voor mij worden. We gaan hechten. We gaan lachen, knuffelen, spelen, ravotten samen. En wanneer je moe bent, kruip je tegen mij aan en koester ik deze momenten van rust voor de rest van mijn leven. Want jij en ik zijn een onafscheidelijke match, dat wisten we vanaf de eerste seconde.”
Lua is nu drie-en-een-halve maand (volgens de dierenarts). Ze is vrij. Ontwormd en gevaccineerd. Ze heeft 2500m2 groen om de hele dag te spelen met haar sister from another mister, poes Pur (die zomaar is aan komen lopen en nooit meer weggegaan is). Ik leer zoveel van haar. Wanneer ze achter de bal aan rent en een vlinder ziet, wijkt ze van koers af en rent achter de vlinder aan: first things first. Ze was al zindelijk en hoeft niet aan de riem, ze blijft bij me. Vanaf de eerste dag komt ze aangerend wanneer ik haar roep. Ze slaapt op haar rug en heeft geen trauma’s. Het is een blije, eigenwijze, liefdevolle en ontdekkende hond, die nog geen 3 kilo woog toen ze aankwam, maar nu bijna 8 kilo weegt en 10 cm gegroeid is in ongeveer een maand. Lua is een Rafeiro do Alentejo en wordt enorm groot, zo’n slungel. Ik zie haar elke dag groeien en gespierder worden.
Maar het is ook een echte pup, gelukkig. Een met haaiemelktandjes in je handen bijtende pup die de bananenplant en andere zeer interessante struiken al heeft verwoest. De zorgvuldig aangelegde moestuin is haar speelbak nu. De groenten van het land moeten maar wachten tot volgend jaar. De prachtige kruidencirkel die ik op het land klaar had voor gebruik is eveneens haar speeltuin. Ook deze moet wachten.
Alles op zijn tijd. Dit is Portugal. De liefde komt geheel onverwachts, die kun je niet plannen. En als deze ook nog onvoorwaardelijk is, mag al het andere wijken.