Vandaag sprak ik Julieta, een dame die het onderwijs vaarwel zegde en een bedrijf gaat beginnen. Mooi hoe dat gaat hier, zo’n ontmoeting. Ik liep door een klein straatje omhoog (hier loop je óf omhoog, óf naar beneden). Het was zo’n slaperige zondagochtend met passend heilige lichtval. Zij zat op zo’n terrasje, bestaande uit twee gammele tafeltjes (niet-gammele tafeltjes bestaan hier niet). Een blik, een ‘boa-dia!’
We kletsten wat. Hier maak je zonder aanleiding gewoon een praatje. Ze vroeg of ik een koffie wilde. Ik besteld een Galão voor mij en een Calito voor haar bij het piepkleine cafeetje, waar Maria (zo heet ongeveer 90% van de vrouwen hier) mijn uitspraak vriendelijk verbeterde en vol aandacht de koffies bereidde.
Dus je komt uit Spanje?
‘Meestal weet ik precies wie een buitenlander is en wie niet, maar bij jou weet ik het eigenlijk niet,’ zei Julieta. Dat vind ik nog eens een compliment. Ik zei dat ik misschien wel beide ben, inmiddels. ‘Dus je komt uit Spanje?’ En bedankt. Mijn Portugees is nog dusdanig slecht, dat ik het probeer te verdoezelen met Spaans. (Gisteren dacht een ober dat ik Italiaans ben. Echt. Hij riep heel hard, al hand-kussend ‘Grazie mille!’ )
‘Eigenlijk uit Nederland..’
Gelukkig ging het niet over koetjes en kalfjes. Ze vertelde over de poëten van Portugal, de nóg geheimzinniger tuinen dan die ik al ontdekt had en waarom ze het onderwijs verlaten had. Ik hing aan de lippen van deze vrouw die met een zwaar Portugees accent zangerig Engels sprak.
Verloren verhalen redden
Ze vroeg wat ik deed. Na mijn verhaal was het even stil. Wat een goddelijke koffie.
‘Voel je er wat voor om mij te helpen met mijn website en mijn bedrijf opzetten? Ik zoek al een tijdje, maar heb nog niet echt iemand gevonden die bij mij past.’ Ze wil tours geven. Niet de toeristische tours die iedereen hier al doet, maar de vergeten, bijna verloren historie een verhaal geven. Voor de doelgroep die juist hier in geïnteresseerd is. Een vrouw én een idee naar mijn hart.
Of ik zin heb om…?
Voor mij een walhalla hier. Precies dat waar ik goed in ben, daar hebben zij behoefte aan. Zorgen maken over hoe ik mijn geld moet verdienen deed ik al niet, nu al helemaal niet meer. Leven van de allerleukste combinatie: verbinden, schrijven en ondernemen. In een zacht land. Ik ben een rijk mens.