Eerlijk: ik was nogal sceptisch over Irene van Lippe-Biesterveld. Het enige dat ik wist was dat ze fervent bomenknuffelaar was. Niets is minder waar. Onwetendheid doet oordelen.
Op Madeira kreeg ik het boek van een cursist, op dat moment gaf ik een retraite. De titel sprak me erg aan, vooral omdat ik dezelfde dag zou vertrekken naar een verlaten huisje in de bergen met alleen maar natuur. Geen buren en in de wolken wonen, zo hoog.
Je zou het synchroniciteit kunnen noemen, dit boek op precies het goede moment cadeau krijgen. Synchroniciteit, of misschien wel serendipiteit, komt in mijn leven steeds vaker voor en uit zich in niet-materialistische cadeaus als diepgaande gesprekken met zielsverwanten, onbekende paradijselijke plekken en de prachtig uitgedoste dame die gisteren op mij afkwam.
Ik zat op een terras en vanzelfsprekend aten de musjes met me mee, ze zaten op de rand van mijn bord en op tafel. Alles delen. De dame keek me met blauwe ogen omringd door inktzwarte wimpers aan en zei: “You must have a very happy life and it’s going to be much, much better, feeding the birds like this. Thank you for being you.”
Dit boek heeft mij verrijkt. In bewustzijn, in gewaar worden. In antwoorden die ik kreeg op vragen die ik niet met mijn verstand kon formuleren. Ik kon ze alleen maar voelen. Op elke bladzijde staan wijsheden en richtingaanwijzers. Voor als je meer de natuur wilt laten spreken en minder je denken, je verstand. Dit boek laat zien wat er gebeurt als je je openstelt voor de liefde van de niet-dualistische wereld van het leven om je heen, voor de eenheid. Een onvoorwaardelijke liefde die voor het grijpen ligt om gegeven en ontvangen te worden.
Een paar citaten uit het boek
‘Niets aan de hand’ is veiliger dan het verdriet, de gekwetstheid te laten zien. En het te voelen, daar heb je al helemaal geen zin in. De pijn is immers al lang voorbij, zo meen je. Met onze gesloten deurtjes wordt onze uiterlijke verschijning belangrijker dan ons innerlijk leven, dat we maar ten dele voelen.”
‘Tijd vraagt het. Tijd. De natuurelementen hebben tijdloos geduld, ze staan klaar voor de open dialoog. Niet alleen onze woon- en leefwijze staan ertussen, ook onze angsten en onzekerheden. Onze schijnzekerheden. Die los te laten is werkelijk heel moeilijk. Je hart openen voor de onvoorwaardelijke liefde van de natuurlijke wereld roept vaak ook weerstand op, want je hebt niet voor niets je hart gesloten in de loop van je leven. ‘
Omdat de natuur niet in woorden praat, vraagt die je om met je gevoel te communiceren.
“De aarde is prachtig en ieder mens is uniek en zeer de moeite waard.’ Irene vraagt zich af waarom wij ons toch voortdurend bewapenen, verdedigen en beschermen. “Haal dat masker, die pantsers weg en je ziet het mooiste dat er bestaat, de kwetsbare mens, het kind in de mens, de echtheid. Waarom verbergen wij onze echtheid? Waarom verbergen wij het oorspronkelijke? Waar schamen wij ons toch zo voor? Waar zijn wij toch zo bang voor? Stel dat alle bloemen maskers zouden dragen? De innerlijke macht van ons menszijn staat op het spel. Laat je niet in de klem van de angst zetten. Het is fantastisch om te leven. Het gaat om jouw vrijheid en om de vrijheid van ieder mens.”
Een paar maanden geleden was er een aflevering van ‘De Verwondering’ met Irene. Ook dit raakte me, haar woorden, haar onverwoestbare liefde voor de natuur. Je kunt de aflevering hier zien.