Reizen is mijn levensader. De aorta waar al mijn inspiratie ontspringt uit vele kleine inspiratievaatjes. Het reisbloed kruipt van mijn tenen tot mijn kruin.
Je hebt tijd nodig. Afstand. Ruimte. Alleen zijn. Vergezichten, zee, kliffen en zand. De zon op zien komen om je te verwarmen, herinneren, inspireren en weer te zien zakken. Zodat jij kan zakken. De maan om op te laden, onder te mijmeren en haar speciale energie waar te nemen. De ontelbare sterren bijna voelen onder de helderste hemel. De zuiverste zuurstof inhaleren. Zodat jij kan landen.
Je wilt je plan uitdenken, uitschrijven of uitvoeren. Je hebt inspiratie nodig voor je nieuwe project. Je boek zou zomaar eens afgeschreven kunnen worden hier. Of wil je eerst je boek-kader op orde maken zodat je thuis verder kan. Misschien wil je eindeloos illustreren, lezen, schilderen of leren. Heb je een week mediteren nodig. Of een week om te herstellen of bij te komen van een nare of onrustige periode. Soms heb je even afstand en alleen zijn nodig om jezelf terug te vinden: wie ben ik ook alweer zonder mijn partner/gezin/familie?
Boek lekker een huisje vlakbij, als je me in wilt huren als schrijfcoach, sparringpartner of natuurcoach. Ik werk in en met de onderstroom, dus ik kruip onder je huid met mijn vragen. Spreken we dagelijks een paar uurtjes af. En ga jij met een totaal andere input weer naar huis.
Gaat het al wat borrelen en bruisen? Mail me even op marian@dealchemievanhetleven.nl met je wensen.
Ik MOET een blog schrijven. Nu. Deadline. Er staat een eerste zin op het angstaanjagende papier voor me. Een monsterlijk wit scherm dat mij aanstaart. Laten we ons uitstelgedrag uitstellen. We gaan het samen aan. We gaan het overwinnen, ons: uitstelgedrag – vermijdingsdrang – smoesjes verzinnen – opschuiven
Doe je mee? Voordat je begint met schrijven, mag je maximaal drie dingen doen van jezelf om je hoofd leeg te maken: stofzuigen, de tafel opruimen, een laatste mail doen, thee zetten, afwas, was, wat jij wilt. Je hebt tien minuten voor deze drie dingen samen. Zet een timer op tien minuten en ga daarna direct zitten achter je laptop. Weet dus voor die tijd wat je in tien minuten kan doen. En vooral wat niet.
Stap 1. We gaan beginnen. Creëer de perfecte omgeving én gemoedstoestand om te schrijven. Ikzelf móet warme voeten hebben, een vaas zoethout-thee naast me en de telefoon staat UIT. Het is stil. Geen muziek. Er brandt óf wierook, óf een aromalampje met een olie die de creativiteit opwekt: citroen, bergamot of jasmijn. Er staat altijd een brandende kaars waar ik in staar als ik naar woorden zoek of zinnen moet vormen. Het brengt mij rust. Zodra ik de wierook ruik, gaat mijn onderbewustzijn al in de schrijfstand. Een soort Pavlov zeg maar.
Kijk eens naar jouw ritueel. Of maak er één. Waar word jij kalm van? Waar gaat jouw rusteloze gevoel van weg? Hoe kun jij focussen? Verdiepen? Er bij blijven?
Neem jezelf serieus. Schrijven kost tijd. Geef jezelf dus niet vijf minuten want dan lukt het niet, dan ben je alleen maar met de klok bezig. Je hebt ruimte nodig om te mijmeren, na te denken, iets op te zoeken: een synoniem voor een alledaags woord maakt je tekst nét wat sprankelender.
Sluit je ogen gewoon even wanneer er niets komt: ga naar binnen, daar vind je jouw schrijfschatten. Ze komen omhoog drijven, vertrouw me.
Stap 2. De ontmaagding. Ben je er helemaal klaar voor? Zet je laptop dan aan en ga direct naar word of een ander tekstprogramma. Scroll niet eerst naar de mail of naar je Social Media, dan ben je verkocht. Wees nu even streng voor jezelf.
Schrik niet van het maagdelijke, blanco scherm dat tevoorschijn komt. Dit is het.
Staar er naar, dompel je een minuut volledig onder in zelfmedelijden, herpak en kom in actie. Schrijf direct een eerste zin op, al slaat hij he-le-maal nergens op. Er staat dan tenminste iets –de ontmaagding zeg maar- en je kunt hem altijd weghalen wanneer je een stuk tekst hebt staan.
Stap 3. Inspiratie Heb je nog geen idee van wat je schrijven moet? Ga dan naar Google afbeeldingen bijvoorbeeld, of zoek een mooie quote die bij jou past op dit moment. Vind inspiratie, associeer. Waar houd jij je mee bezig momenteel? Wat zit je dwars, of hoog? Heb je een mooie boodschap voor de lezer? Schrijf de quote bovenaan je vel, of een zin naar aanleiding van een afbeelding. Zet eerst wat kernwoorden er achter.
Begin gewoon. Kijk niet naar de spelling, d’s of t’s of mooie zinnen. Lees nog niets terug. Dat komt allemaal later. Kom eerst in de flow, schrijf alles op wat je te binnen schiet. Losse flarden, een zin uit een liedje, de titel van een boek…
Kijk of je -door wat je schrijft- invallen, inzichten of aha-momenten krijgt. Schrijf ze op, mijmer er over, stel al schrijvende vragen. Misschien komen er antwoorden, misschien niet. Alles is goed. Probeer eens een ander perspectief, draai eens je standpunt om, bekijk vanuit een andere invalshoek. Speel. Experimenteer.
Stap 4. Meander. Je hebt een bult tekst nu. Maak wat structuur: alinea’s, tussentitels, meanderende zinnen. Tune fine. Lees hardop voor aan je partner of je collega en kijk waar je hapert. Maak de zin zingend. Laat het soepel verlopen. Zet de puntjes op de i. Nu mag het. Pas op het allerlaatst verzin je de titel van het stuk. Wees super trots op jezelf. Uitstelgedrag? Hoezo? En vergeet niet: morgen is vaak de drukste dag van de week.
Visualisatie oefening
Weet je écht geen onderwerp te verzinnen? Writers block? Dan heb ik de volgende oefening voor je. Sluit je ogen eens en ga naar binnen. Stel je voor dat het onderwerp waar je over wilt schrijven zomaar op een vel papier voor je verschijnt. Je ziet een beeld, een woord of een zin. Ze komen vanzelf, geniet van het gemak waarmee ze op het papier getoverd worden. Als puzzelstukjes vloeit alles in elkaar. Er zijn geen blokkades, er is alleen maar flow en beweging. Het danst bijna. Je bent niet meer te stoppen, de woorden of beelden blijven komen. Wanneer je het genoeg vind, open je je ogen. Begin gewoon met wat je allemaal zag en dacht op te schrijven. Put uit die innerlijke inspiratiebron die nooit opdroogt en jou altijd voorziet van dat wat jij nodig hebt.
Ik schreef een aantal stukjes gedurende het schrijfproces van Helena en mij:
10 oktober 2020
Tussen ‘ik ga een boek schrijven’ en ‘ik schrijf een boek op dit moment’ ligt een oceaan van motivatie. De eerste uitspraak ligt in de toekomst en veilig binnen het pluche van je comfort. Je zit nergens aan vast en het kan wegwaaien als een zeebries. De tweede getuigt van een enorme dosis moed: je hebt deze boodschap de wereld in geslingerd, waar deze nu ongeduldig wacht op je papieren geboorte. Je verlangen is groter geworden dan je angst voor de stem van de buitenwereld.
Helena durfde deze stap te zetten. Ze heeft haar torenhoge drempels in de ogen gestaard en besloot ermee te versmelten, zodat nu alles kan vloeien tot haar ongelooflijke verhaal. Elke kamer vertelt zijn eigen sfeer: waanzin, verdriet, woede, ontroering, verstikking, overleven, ontreddering. Een appartementencomplex met ook nog een op hol geslagen lift en een angstaanjagend trappenhuis. Door het verhaal op te schrijven van een periode waar Helena haar tomeloze wilskracht -nodig om te overleven- uiteindelijk verloor en haar lichaam het overnam om haar te redden, met verregaande gevolgen, kan zij dit boek letterlijk dicht klappen. Afscheid nemen van mensen, overtuigingen, demonen. Niet om te vergeten, wel om opnieuw te kunnen beginnen. Met leven.
Zingeving: het zoeken naar de zin, de bedoeling van het leven of trachten dit doel zelf te scheppen, aldus Wikipedia. Ik sta vaak stil bij de vraag: wat vind ik zinvol in mijn leven, waar zit de zingeving in, wie wil ik zijn, voor wie wil ik zijn, voor wie wil ik er zijn?
Helena en ik begonnen jaren geleden eigenlijk al aan onze reis. Toen wisten we dat nog niet, maar ons innerlijk was allang verbonden en de hartenkaarten reeds geschud. Pas vorig jaar maakte deze verbinding kortsluiting. We voelden bijna tegelijkertijd deze blikseminslag, 2400 km uit elkaar. Het boek moet NU geschreven. We reageerden niet vanuit het hoofd maar vanuit de onzichtbare lijn. En ja, dan klopt alles. Geen andere weg mogelijk. Niet bedacht. Niet berekend. Niet vanuit ego. Vanuit het hart.
Haar verhaal is geschreven. Haar leven herhaalde zich, vertaald in woorden. Oprakelen, omhooghalen, verdriet en wonden openmaken om in de rauwheid te zoeken naar de emotie. In de modder graven naar de zin van de zin. Doorvoelen alsof het gisteren gebeurde, want alleen dan lees je de echtheid. Woorden die de keel snoeren, ontroeren, beroeren en keihard raken in alle lagen van de lezer. Woorden die weerkaatsen in ons hart, in onze buik. In al onze dieptes, wonden en leegtes.
Helena heeft voluit JA gezegd, zoals zij dat nu tegen het leven doet. En oh, wat een barre tocht soms. Haar pijn werd mijn pijn, haar lach de mijne. Het schrijven werd soms helen, soms uitgesteld rouwen. Alles mocht gezegd en vanuit die soms ondraaglijke eerlijkheid rondden we het boek af. Wat ben ik gruwelijk trots op deze vrouw. Wat een reis.Samen hebben we een dik half jaar onder een groep stenen gelegen, om steeds de onderste boven te halen.
En nu dacht ik terug aan het woord zingeving. De schepping van een verhaal dat de wereld in moet. Klinkt bijna religieus. Voelt ook zo, eigenlijk.
Meer over het boek weten? Stuur even een mailtje naar helenacamphuisen@hotmail.com
Vandaag sprak ik Julieta, een dame die het onderwijs vaarwel zegde en een bedrijf gaat beginnen. Mooi hoe dat gaat hier, zo’n ontmoeting. Ik liep door een klein straatje omhoog (hier loop je óf omhoog, óf naar beneden). Het was zo’n slaperige zondagochtend met passend heilige lichtval. Zij zat op zo’n terrasje, bestaande uit twee gammele tafeltjes (niet-gammele tafeltjes bestaan hier niet). Een blik, een ‘boa-dia!’ We kletsten wat. Hier maak je zonder aanleiding gewoon een praatje. Ze vroeg of ik een koffie wilde. Ik besteld een Galão voor mij en een Calito voor haar bij het piepkleine cafeetje, waar Maria (zo heet ongeveer 90% van de vrouwen hier) mijn uitspraak vriendelijk verbeterde en vol aandacht de koffies bereidde.
Dus je komt uit Spanje?
‘Meestal weet ik precies wie een buitenlander is en wie niet, maar bij jou weet ik het eigenlijk niet,’ zei Julieta. Dat vind ik nog eens een compliment. Ik zei dat ik misschien wel beide ben, inmiddels. ‘Dus je komt uit Spanje?’ En bedankt. Mijn Portugees is nog dusdanig slecht, dat ik het probeer te verdoezelen met Spaans. (Gisteren dacht een ober dat ik Italiaans ben. Echt. Hij riep heel hard, al hand-kussend ‘Grazie mille!’ ) ‘Eigenlijk uit Nederland..’ Gelukkig ging het niet over koetjes en kalfjes. Ze vertelde over de poëten van Portugal, de nóg geheimzinniger tuinen dan die ik al ontdekt had en waarom ze het onderwijs verlaten had. Ik hing aan de lippen van deze vrouw die met een zwaar Portugees accent zangerig Engels sprak.
Verloren verhalen redden
Ze vroeg wat ik deed. Na mijn verhaal was het even stil. Wat een goddelijke koffie. ‘Voel je er wat voor om mij te helpen met mijn website en mijn bedrijf opzetten? Ik zoek al een tijdje, maar heb nog niet echt iemand gevonden die bij mij past.’ Ze wil tours geven. Niet de toeristische tours die iedereen hier al doet, maar de vergeten, bijna verloren historie een verhaal geven. Voor de doelgroep die juist hier in geïnteresseerd is. Een vrouw én een idee naar mijn hart.
Of ik zin heb om…?
Voor mij een walhalla hier. Precies dat waar ik goed in ben, daar hebben zij behoefte aan. Zorgen maken over hoe ik mijn geld moet verdienen deed ik al niet, nu al helemaal niet meer. Leven van de allerleukste combinatie: verbinden, schrijven en ondernemen. In een zacht land. Ik ben een rijk mens.
Vorig jaar woonde ik nog op Madeira, daar werd het Portugese zaadje gelegd. Het begin van een verlangen dat al in mijn jeugd begon. En nu is het tijd. De zachtheid lonkt.
Het besef van eindigheid heb ik al mijn leven lang. Sinds mijn jeugd maak ik de dood af en toe van dichtbij mee. Elke dag leef ik bewust en intens en neem besluiten op basis van carpe diem. Onbelangrijke dingen onbelangrijk laten en de essentie van mijn leven volop leven.
“We zitten op een boot die aan het zinken is. Hoeveel minuten, dagen of jaren we nog leven weten we niet. Dat is pijnlijk. Maar wanneer je die diepe waarheid volledig voelt kan het bevrijdend gaan werken. Het helpt je prioriteiten stellen. Het helpt je het leven intenser te beleven” Geertje Couwenbergh uit ‘Zin’
Dit heeft als gevolg dat ik al een paar levens naast en achter elkaar heb geleefd. Ik denk dat mijn emigratie naar Curaçao een van de meest wijze lessen was, vooral de onthechting van alles wat ik achter liet. Schepen verbranden zeg maar. Voor mij maakt onthecht zijn het leven zo veel makkelijker in de besluiten die ik neem. En onthecht betekent dat ik de lieverds om mij heen ongelooflijk lief heb. Maar ik heb ze niet nodig voor mijn geluk.
Op zoek naar zachte klanken
Een paar jaar geleden gaf ik een jaartraining aan een groep ondernemers. Zij vertelden hun toekomstplannen en hoe en wanneer daar te komen. We zetten daar een traject voor uit. Ook ik deed dat, voor mezelf. Dat mijn toekomst ooit weer in het buitenland ligt, wist ik al jaren. Ik sprak mijn intentie uit om binnen twee jaar de winters in een Middellandse Zeegebied te wonen, om te beginnen. Het hele jaar door zachtheid is mijn verlangen. Aangename temperatuur, zachtmoedige mensen, lieve klanken, custardtaartjes en bellen rode wijn. Fado, waarin mijn melancholie gedoopt wordt en de zee: mijn zijn.
De alchemie als leidraad
Vanaf dat moment heb ik de alchemie-stappen uit mijn eigen boek ‘De alchemie van het ondernemen’ er weer bijgehaald om dit doel daadwerkelijk te bereiken. Een droom hebben is één, hem uit laten komen vergt meer moeite. En groeipijn. Een plan, daar begint het mee, zodat alles wat er nu op mijn pad komt me helpt om op mijn doel af te stevenen. Het belangrijkste vraagstuk voor mij was: hoe ga ik mijn geld verdienen?
Veilige lagen
In 2017 had ik beschermlagen nodig. Ik moest mij wapenen tegen onmacht, onrecht en de pijn van het lijden van mijn moeder. Pijn die ik niet kon wegnemen. Ik moest overleven om voor haar te zorgen. Toen zij overleed, koesterde ik nog deze veilige lagen. Ik was nog steeds niet mezelf. Maar een tijd geleden vond ik dat ik ze niet meer nodig had. De kwetsbaarheid mocht er volop zijn, mijn grenzen werden scherper, mijn eerlijkheid oprechter en mijn leven intenser. Het werd tijd. De wereld lag weer open voor ontvangst én mijn toekomstplannen. Mijn gouden kern binnenin wenkte.
Mijn volledige potentieel wil ik benutten, daar vind ik wat ik nodig heb om mijn plan uit te voeren. Dat betekent de angst in de ogen kijken en dat van me afschudden wat niet meer nodig blijkt. En zo blijft de essentie over, waar de antwoorden en de richtingaanwijzers voor mijn hogere doel liggen.
Schrijven – leven – werken in Portugal
Het is zover. Dit jaar ga ik wonen in Portugal. Reizen, schrijven en ondernemen zit in mijn bloed, ik ben een mix van deze drie. Dus gebruik ik deze onderdelen van mijn hele zijn om te bundelen, hoe simpel! Mijn dagen gevuld met dat wat ik ben, dat wat ik het allerliefste doe en omringd door alles waar ik zo gelukkig van word.
Ik woon nu in Zuid-Portugal en de Atlantische Oceaan ligt aan mijn voeten. Hoe ik het precies aanpak? Geen flauw idee. Mijn lief is mee, familie en mijn paar trouwe vriendinnen komen zo vaak mogelijk langs. Het grote gevoel van vrijheid en de onbekendheid leven, dat is waar mijn hart van gloeit. Dat is waar mijn leven voor dient.
Nooit zal ik spijt hebben van de dingen die ik niet gedaan heb. Ik heb ze gedaan en doe ze nog steeds. Het leven is te kort om te roepen: als …. dan. Is het misschien te laat. Althans, voor mij. Ik hoop je een keer te kunnen verwelkomen voor een verwarmende week vol zachtheid en warmte. Een creatieve wandelweek met vriendinnen, een natuurcoach-traject of eindelijk je boek schrijven. Welkom!
Je kunt me altijd een mail sturen: marian@dealchemievanhetleven.nl
Gisteren dwaalde ik rond de middag door een verlaten stukje Lissabon. Zo’n rustig uur met restaurantjes vol gebarende locals en braadgeuren uit de openstaande ramen dampen.
Trots vist de trillende man van het weggestopte winkeltje met een lepeltje een blakend zwarte olijf uit de glazen pot die op de toonbank prijkt: zijn nieuwste aanwinsten, gisteren veroverd. Glimmende olijven wiegen zachtjes heen en weer in het nat. Hij steekt me de lepel toe, ik moet echt deze olijf proeven. Hij kijkt me ernstig aan en wacht. Oma zit roerloos op haar stoel tussen de voorraden aardappels en groente. Altijd. Soms vraag ik me af of ze überhaupt nog leeft als ik de winkel binnen kom, maar als ik wegga groet ze mij altijd met tien weesgegroetjes omdat ik bij haar familie mijn boodschappen koop. De katholieke inborst viert hoogtij, zo met de heilige kerstdagen voor en na de boeg.
Al reis ik een maand, meer dan 10 kilo bagage in totaal gaat er niet mee. In een koffertje die als handbagage mee gaat prop ik alles, met als uitdaging de weegschaal op precies 10 kilo uit te laten komen.
Waarom nou toch? De belangrijkste reden is dat ik écht niet meer nodig heb.
Want nog steeds kom ik met kledingstukken terug die ik niet heb gedragen, serieus. De meeste kilo’s in mijn handbagage zijn mijn fotocamera + telelens, mijn Macbook en een filmcameraatje met 100 attributen (die ik overigens nooit gebruik, maar-je-weet-maar-nooit. Gaan de volgende keer ook niet meer mee). Dan rest nog een toilettas en wat kleding, een klein rugzakje voor de wandelingen en that’s it.
Nee, ik hoef niet 17 jurkjes, 4 broeken, 8 T-shirts en 21 onderbroeken mee. Zes paar schoenen. In hemelsnaam, waarom? Ik doe mijn zwaarste broek en wandelschoenen aan. Een paar laagjes shirts, een trui daarover en dan nog een jas en een sjaal. Even zweten geblazen, maar dat is maar heel kort. Zodra je de lopende band hebt overleefd, pak je al die laagjes gewoon in je koffer. De kilo’s doen er dan niet meer toe.
Dus neem ik 1 extra lange broek mee, 2 korte broeken en 4 T-shirts. Een paar onderbroeken, bikini en bh’s, een kek jurkje die je kan verfrommelen en in een slipper drukken, want mijn Birkenstocks gaan wel mee natuurlijk. Nu had ik nog zat ruimte en een pond over voor een paar sneakers, dus die ook maar, voor de leuk.
‘Een paar keer stopte ik mijn laptop achter in mijn broek en al mijn andere spullen in mijn zakken en bh. Vlak voordat mijn koffertje gewogen werd en ik wist dat hij te zwaar was. Ik zag er uit als een zwaarbepakte rugzak denk ik, maar ik kwam er door heen. Alles voor alleen maar handbagage mee. ‘
En dan was ik gewoon elke dag mijn kleding. Dat wat ik gedragen heb. Heel makkelijk, overal is wel shampoo of doucheschuim te vinden. In een teil, de wasbak of wat dan ook lekker even laten weken (is wel nodig soms, vooral na een hete dag….), uitspoelen en ophangen maar. Overmorgen kan je alles weer aan. Hoppa.
Je ijdelheid thuislaten
In een doorzichtige toilettas alleen maar spullen tot 50 ml. Meer kun je niet meenemen. Haarspray? Nee dus. Parfum? Nope. Ik doe een haarband in mijn haar en spuit in een drogisterij wel een lekker geurtje op, af en toe. Easy. Je nagelknipper en –vijl worden ingenomen, dus thuis laten. Kartonvijltjes worden het. En ja, tandpasta in een kleine tube, net als je zonnebrand- en al je andere crèmes. Meer dan genoeg voor een maand.
Nee, je moet niet echt ijdel zijn. Elke dag er heel erg leuk uit willen zien. Pumps aan naar dat hippe restaurantje. Gestreken en gesteven kleding aan willen, of een spierwitte outfit om je bruine vel goed te showen. Een föhn is niet overal aanwezig en een krultang al helemaal niet. En die gaan uiteraard niet mee in ’t koffertje. Geen ruimte voor. Ijdelheid en licht reizen gaan niet samen.
Licht reizen heeft zo veel voordelen. Ik check altijd een dag voor die tijd online in, ik hoef dus nooit in die ellenlange rijen staan om mijn hutkoffer van 100 kilo in te checken. Ik loop direct door naar de douane en binnen een kwartier ben ik bij de gate.
Aangekomen op het vliegveld van bestemming staat de meute een uur te wachten tot die verrekte loopband een keer begint te draaien en dan maar duwen met de ellebogen om je koffers van de band te sleuren. Daarna einden zeulen met die veel te zware krengen.
Mijn knalroze koffertje danst als een Marieke achter mij aan als ik langs de wachtende zuchters loop, rechtstreeks naar de uitgang. Er is alleen maar lichtheid, in alle opzichten. Mijn koffertje en ik.
Wanneer de hutkoffers na uren bezweet en chagrijnig op bestemming zijn, heb ik al een paar rondjes gezwommen. Of mijn eerst cocktailtje weggewerkt. Me geïnstalleerd in de zon. Niet in een cocktailjurk echter. Of met hoge hakken. Wel in bikini. Die weegt een ons.
Een site vol lezerijen over schrijven, lezen, boeken en alles wat daarmee te maken heeft, dat is wat mijn cursisten -en ik zelf- van harte wensten. Geïnspireerd worden en blijven. Zin krijgen om te schrijven na het lezen. Nieuwe invalshoeken aangereikt krijgen. Een ander perspectief.
En altijd onder de oppervlakte.
Een bundeling van cursussen, workshops, stilte-meditatie-schrijfdagen en ander leuks. Mijn nieuwste blogs en andere spielerijen. Heel veel lees- én schrijfplezier!
