Vandaag sprak ik Julieta, een dame die het onderwijs vaarwel zegde en een bedrijf gaat beginnen. Mooi hoe dat gaat hier, zo’n ontmoeting. Ik liep door een klein straatje omhoog (hier loop je óf omhoog, óf naar beneden). Het was zo’n slaperige zondagochtend met passend heilige lichtval. Zij zat op zo’n terrasje, bestaande uit twee gammele tafeltjes (niet-gammele tafeltjes bestaan hier niet). Een blik, een ‘boa-dia!’ We kletsten wat. Hier maak je zonder aanleiding gewoon een praatje. Ze vroeg of ik een koffie wilde. Ik besteld een Galão voor mij en een Calito voor haar bij het piepkleine cafeetje, waar Maria (zo heet ongeveer 90% van de vrouwen hier) mijn uitspraak vriendelijk verbeterde en vol aandacht de koffies bereidde.
Dus je komt uit Spanje?
‘Meestal weet ik precies wie een buitenlander is en wie niet, maar bij jou weet ik het eigenlijk niet,’ zei Julieta. Dat vind ik nog eens een compliment. Ik zei dat ik misschien wel beide ben, inmiddels. ‘Dus je komt uit Spanje?’ En bedankt. Mijn Portugees is nog dusdanig slecht, dat ik het probeer te verdoezelen met Spaans. (Gisteren dacht een ober dat ik Italiaans ben. Echt. Hij riep heel hard, al hand-kussend ‘Grazie mille!’ ) ‘Eigenlijk uit Nederland..’ Gelukkig ging het niet over koetjes en kalfjes. Ze vertelde over de poëten van Portugal, de nóg geheimzinniger tuinen dan die ik al ontdekt had en waarom ze het onderwijs verlaten had. Ik hing aan de lippen van deze vrouw die met een zwaar Portugees accent zangerig Engels sprak.
Verloren verhalen redden
Ze vroeg wat ik deed. Na mijn verhaal was het even stil. Wat een goddelijke koffie. ‘Voel je er wat voor om mij te helpen met mijn website en mijn bedrijf opzetten? Ik zoek al een tijdje, maar heb nog niet echt iemand gevonden die bij mij past.’ Ze wil tours geven. Niet de toeristische tours die iedereen hier al doet, maar de vergeten, bijna verloren historie een verhaal geven. Voor de doelgroep die juist hier in geïnteresseerd is. Een vrouw én een idee naar mijn hart.
Of ik zin heb om…?
Voor mij een walhalla hier. Precies dat waar ik goed in ben, daar hebben zij behoefte aan. Zorgen maken over hoe ik mijn geld moet verdienen deed ik al niet, nu al helemaal niet meer. Leven van de allerleukste combinatie: verbinden, schrijven en ondernemen. In een zacht land. Ik ben een rijk mens.
Vorig jaar woonde ik nog op Madeira, daar werd het Portugese zaadje gelegd. Het begin van een verlangen dat al in mijn jeugd begon. En nu is het tijd. De zachtheid lonkt.
Het besef van eindigheid heb ik al mijn leven lang. Sinds mijn jeugd maak ik de dood af en toe van dichtbij mee. Elke dag leef ik bewust en intens en neem besluiten op basis van carpe diem. Onbelangrijke dingen onbelangrijk laten en de essentie van mijn leven volop leven.
“We zitten op een boot die aan het zinken is. Hoeveel minuten, dagen of jaren we nog leven weten we niet. Dat is pijnlijk. Maar wanneer je die diepe waarheid volledig voelt kan het bevrijdend gaan werken. Het helpt je prioriteiten stellen. Het helpt je het leven intenser te beleven” Geertje Couwenbergh uit ‘Zin’
Dit heeft als gevolg dat ik al een paar levens naast en achter elkaar heb geleefd. Ik denk dat mijn emigratie naar Curaçao een van de meest wijze lessen was, vooral de onthechting van alles wat ik achter liet. Schepen verbranden zeg maar. Voor mij maakt onthecht zijn het leven zo veel makkelijker in de besluiten die ik neem. En onthecht betekent dat ik de lieverds om mij heen ongelooflijk lief heb. Maar ik heb ze niet nodig voor mijn geluk.
Op zoek naar zachte klanken
Een paar jaar geleden gaf ik een jaartraining aan een groep ondernemers. Zij vertelden hun toekomstplannen en hoe en wanneer daar te komen. We zetten daar een traject voor uit. Ook ik deed dat, voor mezelf. Dat mijn toekomst ooit weer in het buitenland ligt, wist ik al jaren. Ik sprak mijn intentie uit om binnen twee jaar de winters in een Middellandse Zeegebied te wonen, om te beginnen. Het hele jaar door zachtheid is mijn verlangen. Aangename temperatuur, zachtmoedige mensen, lieve klanken, custardtaartjes en bellen rode wijn. Fado, waarin mijn melancholie gedoopt wordt en de zee: mijn zijn.
De alchemie als leidraad
Vanaf dat moment heb ik de alchemie-stappen uit mijn eigen boek ‘De alchemie van het ondernemen’ er weer bijgehaald om dit doel daadwerkelijk te bereiken. Een droom hebben is één, hem uit laten komen vergt meer moeite. En groeipijn. Een plan, daar begint het mee, zodat alles wat er nu op mijn pad komt me helpt om op mijn doel af te stevenen. Het belangrijkste vraagstuk voor mij was: hoe ga ik mijn geld verdienen?
Veilige lagen
In 2017 had ik beschermlagen nodig. Ik moest mij wapenen tegen onmacht, onrecht en de pijn van het lijden van mijn moeder. Pijn die ik niet kon wegnemen. Ik moest overleven om voor haar te zorgen. Toen zij overleed, koesterde ik nog deze veilige lagen. Ik was nog steeds niet mezelf. Maar een tijd geleden vond ik dat ik ze niet meer nodig had. De kwetsbaarheid mocht er volop zijn, mijn grenzen werden scherper, mijn eerlijkheid oprechter en mijn leven intenser. Het werd tijd. De wereld lag weer open voor ontvangst én mijn toekomstplannen. Mijn gouden kern binnenin wenkte.
Mijn volledige potentieel wil ik benutten, daar vind ik wat ik nodig heb om mijn plan uit te voeren. Dat betekent de angst in de ogen kijken en dat van me afschudden wat niet meer nodig blijkt. En zo blijft de essentie over, waar de antwoorden en de richtingaanwijzers voor mijn hogere doel liggen.
Schrijven – leven – werken in Portugal
Het is zover. Dit jaar ga ik wonen in Portugal. Reizen, schrijven en ondernemen zit in mijn bloed, ik ben een mix van deze drie. Dus gebruik ik deze onderdelen van mijn hele zijn om te bundelen, hoe simpel! Mijn dagen gevuld met dat wat ik ben, dat wat ik het allerliefste doe en omringd door alles waar ik zo gelukkig van word.
Ik woon nu in Zuid-Portugal en de Atlantische Oceaan ligt aan mijn voeten. Hoe ik het precies aanpak? Geen flauw idee. Mijn lief is mee, familie en mijn paar trouwe vriendinnen komen zo vaak mogelijk langs. Het grote gevoel van vrijheid en de onbekendheid leven, dat is waar mijn hart van gloeit. Dat is waar mijn leven voor dient.
Nooit zal ik spijt hebben van de dingen die ik niet gedaan heb. Ik heb ze gedaan en doe ze nog steeds. Het leven is te kort om te roepen: als …. dan. Is het misschien te laat. Althans, voor mij. Ik hoop je een keer te kunnen verwelkomen voor een verwarmende week vol zachtheid en warmte. Een creatieve wandelweek met vriendinnen, een natuurcoach-traject of eindelijk je boek schrijven. Welkom!
Je kunt me altijd een mail sturen: marian@dealchemievanhetleven.nl
‘Wanneer had je voor het laatst echt een geluksmoment?’ vraag ik. Ze denkt veel te lang na. Ze moet jaren graven. Ik stel deze vraag bewust. In het voorgaande gesprek ving ik een aantal signalen op en ik wil peilen of het klopt. Na lang nadenken verandert haar gezicht in een lach en haarfijn kan ze het geluksmoment van toen voor zich zien. Terwijl ze gedetailleerd vertelt zie ik een sprankel, een gloed. Een verlangen. Haar ogen lichten op. Haar lichaam veert.
Conformeren is haar levensdraad. Ouders die de woorden ‘Ik ben trots op jou’ of ‘Ik hou van jou’ nooit over hun lippen kregen. Nog steeds niet. Commentaar en afbouwende kritiek geven is hun manier. Dus zoekt ze haar leven lang al bevestiging. Ten koste van zichzelf. De harmonie bewaren is haar levenstaak. Ze glijdt langzaam af, is haar gevoel. Wie ben ik ook alweer, wil ze weten. Ze moet veel van anderen. Krijgt veel ongevraagde adviezen: ‘Word assertiever, bijt meer van je af, zet jezelf stoerder neer. Maar dat ben ik niet. Dat wil ik niet. Ik wil vanuit zachtheid mijn kracht tonen, niet vanuit een gespeelde, zogenaamd stoere rol. ‘
Een introvert mens omtoveren tot extravert om daarmee de goedkeuring (bevestiging) van de omgeving te krijgen? Lijkt me een onmogelijke, uitputtelijke rol die je volgens mij niet lang volhoudt.
‘Ik wil zo graag mezelf terug vinden.’ Ze zucht, drinkt van mijn ter plekke geplukte muntthee en ik zie dat ze wegdroomt. Ik laat haar in de andere wereld, waarin het een en ander aan het gebeuren is. We zijn lang stil. Ik blijf er bij en doe niets anders dan dat. Na een tijdje komt ze terug en neemt een slok. Ze zucht, diep. Haar schouders zakken wat. Tranen. Besef.
Haar plek innemen in het nu, en niet die van het verleden is haar missie, zegt ze. Na jaren opstapelen is ze er klaar mee. Ze is zichzelf verloren, haar fundament, haar bedding. Dus treedt de onzekerheid steeds vaker in, zowel privé als in haar bedrijf. Ze is toe aan de eerste, enge stap. Want alleen het weten is niet genoeg. De stap naar het niet weten is de grootste.
Ik besluit een krachtige, liefdevolle oefening met haar te doen. Het is prachtig weer en we zijn omringd door natuur. Ik zag dat ze bij aankomst direct haar schoenen uit deed. Haar blote voeten op de grond. Ik pak mijn enorme kussen en leg het in het gras, in de schaduw, want het is warm. ‘Wil je aan de tafel zitten of op het kussen?’ Gretig nestelt ze zich op het kussen waar ze dicht op de aarde zit. Gesteund door de omringende elementen snuift ze de levenszuurstof diep in en sluit ze haar ogen.
We doen de oefening. Er is alle tijd. Ik werk zonder horloge en met de tijd die nodig is. Niet alleen voor haar, ook voor mij. Nooit zal ik twee trajecten achter elkaar plannen. Tijd moet ondergeschikt zijn aan het proces en mag niet de storende factor zijn. Haar veiligheid, haar vertrouwen in mij mag op geen enkele manier geschaad worden en al helemaal niet doordat de tijd ‘om’ is. De oefening komt binnen. Geeft kracht en inzicht. Ik laat haar dit gevoel ankeren. Vastberaden komt ze tegenover mij zitten. ‘Het is klaar. Laat de groeipijn maar komen.’ Ze heeft een keus gemaakt. Haar eerste stap is gezet naar daar waar ze hoort. Haar eigen plek.
Aldus filosoof Socrates. Ik neem maar aan dat het begint bij de wijsheid in jezelf. En die vind je volgens Socrates terug wanneer je je zelfkennis vergroot. Hoe meer reflectie, hoe meer wijsheid. Hoe doe je dat, je zelfkennis vergroten? Op duizenden manieren lijkt mij, maar blijven we voor nu even op het filosofische pad, dan wandelen we nieuwsgierig door onze gedachten en emoties. Die maak je bewust door er als een toeschouwer naar te kijken. Wat doen bepaalde gedachten met jou en welke emotie volgt daarop? Super interessant om je gewaar te worden van je eigen struikelblokken soms.
Het vereist dus een kijkje naar binnen. Dat gaat niet zomaar. Je vindt ze wellicht wanneer je stil wordt. Dan heb je jouw innerlijke ruimte, jouw stilte gevonden. Die is er altijd. Maar te vaak omgeven door ruis die jou wil beschermen, overschreeuwen of in je hoofd houden. Want gericht voelen is soms pijnlijk. Door je bewust te focussen volgen inzichten.
Waarom doe je wat je doet? Waarom doe je niet wat je eigenlijk wilt doen? Herken je patronen? Wat of wie beïnvloedt jouw gedrag? Wat doet de omgeving met je? Welke prikkels komen binnen en wat heeft dat voor impact op jou? Weet jij waarom je doet wat je doet?
Het bewust zijn van je gedrag en je gedachten maakt dat je ook de keus hebt om ze te veranderen, wanneer ze je belemmeren. Het is soms eng, het vergt loslaten van vertrouwdheid (ik heb het altijd zo gedaan) en comfort. Je kunt het in hele kleine stapjes proberen, er zijn zachte manieren genoeg. Zoals indirect, door middel van je creativiteit.
Ik bied veel zachte vormen aan in de vorm van creativiteit: schrijven, tekenen, kunst, filosofie, schilderen en natuurlijk mijn allergrootste troef: de natuur! Want die heeft de oudste wijsheid in zich. Verbind je je met de elementen, dan verbind je je met jouw waarachtigheid. Jouw pure wijsheid. Dichter bij jezelf komen kan bijna niet.
Het bekende is vertrouwd. Ook in creativiteit ontwikkel je vaak vaste patronen: zo moet dat, anders is het fout. Het moet mooi worden. Het moet iets worden. Moet. Moet. Zodra je je gevoel inschakelt, die eigenlijk vanuit jouw innerlijke verlangen vraagt om iets anders te doen, ervaar je vaak weerstand. Want wat zullen anderen er van vinden? Je uiterlijke stem gaat in gevecht met je innerlijke. Die nog onbekende bron daarbinnen roept op dat moment. Luister eens daar naar en verbaas jezelf met dat wat er in jouw expressie naar buiten komt. Via je onderstroom. Vertrouw op die nog onbekende bron en maak hem steeds bekender voor jezelf.
Juist in creativiteit waar alles mag, is er de veiligheid en vrijheid om hiermee te experimenteren. Zo leer je om te gaan met de spanning en het ongemak dat het contact met het onbekende je kan geven. Maar hoe fijn dat dat er gewoon mag zijn. Dat niets ‘fout’ of ‘slecht’ is. En zodra je in creativiteit je grenzen verlegt, werkt dit tegelijkertijd door in de onderstroom van je dagelijkse leven. Ook daar kan je het (on)bekende dan met open vizier en in alle vertrouwen omarmen.
Een creatieve reis door de geest, in de natuur. Zo binnen zo buiten, letterlijk. Wil je meer weten of een week boeken voor een paar uur per dag? Mail me gerust met je wensen, kijken we of we een prachtige reis kunnen samenstellen: marian@dealchemievanhetleven.nl
Dat kan ik goed: manoeuvreren in de situatie die ontstaat of ontstaan is. Aanpassen aan anderen, aan omgeving. Is er zon, dan geniet ik daarvan. Nog niet heel heftig, maar toch. Is er regen, dan erger ik mij daar in eerste instantie niet aan, maar dan pak ik een plu of een regenjas. Ik laat mij niet zomaar uit het veld slaan.
Tijdens de week in Portugal kreeg ik daarin weer een mooie les voorgeschoteld. Een rit met de auto naar een onbekende plek leidde ons eerst verkeerd, waardoor we met de huurauto bijna kwamen vast te zitten. Daarna werden onze voeten flink vastgezogen in rode modder, doordat de regen toen inmiddels met bakken uit de hemel kwam. Het was alsof het universum me wilde testen. Willen we nu wel wandelen, was het overleg in de auto, toen we voor het ergste water nog even gingen schuilen. Ja, nee, ja… Het verlangen naar de ervaring was groter dan de angst voor nattigheid en we plooiden ons. Ik plooide me. Van binnen nog wat mokkend en me focussend op het ongemak.
Het water maakte echter mijn innerlijke steen zacht en rond. Ik zette door. Raakte nog een oersteen aan die mij liet inzien dat ik niet alles op mijn nek moest nemen. Ook een steen op mijn pad. En al slingerend op stenige en rotsige paadjes kwam ik op een zandstrand met ieniemieniekiezelsteentjes. Want dat zijn immers al die zandkorrels.
Het werd lichter. Letterlijk en figuurlijk. De zon kwam erbij. De stenen op mijn rug, mijn pad en van binnen gooide ik af en ik dook zonder bagage (en kleding) in de zalige zee.
Wandelen. Volgens mij bestaan er honderden betekenissen voor dit woord. Vanuit ieders perspectief. De een sleurt zijn hond mee uit wandelen omdat het moet. De andere wandelt met maar één doel: foto’s maken om deze zo snel mogelijk op de Social Media te posten. Wandelen om het hoofd leeg te maken. Om fit te worden. Gezond te blijven. De lunchpauzewandeling met het bammetje. Een frisse neus halen. Samen wandelen is vaak een sociaal gebeuren waarin de laatste nieuwtjes besproken worden en de tijd nauwkeurig in de gaten wordt gehouden.
Zelf geef ik veruit de voorkeur aan het wandelen in mijn eentje, of samen met anderen in stilte. Het lopen in het hier en nu met aandacht voor de natuur in vol ornaat. Stilstaan bij knoppen die op ontploffen staan, dennenboom-herinneringen opsnuiven, de paddestoelen met hun sprookjesachtige vormen bestuderen en er verhaaltjes bij verzinnen. De bezige bij zien werken en de citroenvlinder proberen te volgen. Het meisje dat nooit volwassen is geworden, zeg maar. Verwonderen. Verbazen. Mijmeren. Respect. Tot ergernis van anderen die soms meelopen en duizend keer moeten stilstaan. Op hun horloge kijken. Hun mobiele telefoon erbij pakken. Om de leegte, de ruimte maar op te vullen.
Voor mij bestaat wandelen vooral uit stilstaan.
Af en toe verzorg ik een wandeling met een groep mensen. Wat me elke keer opvalt is de snelheid waarmee de groep begint te lopen. Met een noodgang wordt de pas erin gezet: de haast als automatisme. Binnen de kortste keren is de groep uit mijn zicht verdwenen, zonder ook maar een keer om te kijken racen ze vooruit. Zij zijn vooral erg gezellig met elkaar aan het keuvelen, alles in hoog tempo. De omgeving ontgaat ze volledig. Het doet me altijd denken aan een zin uit het liedje van Herman van Veen: ‘We hebben ongelooflijke haast.’ Want:
We moeten een doel hebben. Het kan toch niet zo zijn dat we alleen maar lopen om het lopen?
Dat de weg die we nu lopen alleen maar het doel is? We moeten toch ergens naar toe?
Ik kan toch niet zomaar mijn stappenteller af doen? Dan weet ik niet of ik mijn doel gehaald heb!
Dat.
Zou alleen maar bewonderen een doel kunnen zijn? Alleen aandacht voor het wonder Natuur? Die haar eigen gang gaat, haar eigen cyclus volgt, no matter what? Dat is toch grootser dan elk alledaags wissewasje? Alle onbelangrijkheid valt dan toch weg? Het besef dat wij daar onderdeel van mogen zijn ontroert me nog elke dag. En is zo niet vanzelfsprekend voor mij.
Halverwege zo’n wandeling vraag ik wel eens aan de groep of zij een poosje in stilte willen wandelen. Ik vertel er ook altijd bij dat misschien jouw gesprekspartner wel van de wandeling en haar omgeving wil genieten, maar dat zij uit beleefdheid naar jouw verhalen luistert. Een beetje hetzelfde gevoel als ongevraagd advies krijgen, zeg maar. Dat ‘stil’ wandelen voelt onwennig, wij zijn ten slotte sociale wezens die met elkaar ‘moeten’ converseren. Stilte is confronterend, want je keert naar binnen. De energie is niet veilig en comfortabel naar de ander gekeerd, maar -help!- naar jezelf.
Na een minuut of tien zie ik ontspanning ontstaan in de groep. Het tempo verlaagt vanzelf. Het kaarsrechte pad dat vaak gemarcheerd wordt mag ineens wat onwennig slingeren. Om naar die boom te lopen met haar bijzondere schorstekening. Even op een houten bankje zitten om wat te mijmeren of een inzicht op te schrijven. Stilstaan om de eerste zonnestralen te vangen. Een braam te plukken en te proeven in alle aandacht. Het Zijn langzaam naar binnen laten sijpelen. De ademhaling vertraagt. Niet meer zo nodig moeten. Zinken in rust.
Na zo’n wandeling vraag ik vaak hoe het was. Voor velen de eerste keer zo. Bijna altijd krijg ik terug hoe ongelooflijk fijn het was om niet sociaal te hoeven doen. Om eens echt de tijd te nemen en tegelijkertijd te voelen hoe het van binnen gaat. De natuur als onvoorwaardelijke reflectie. Blij zijn ze vaak dat ik voor hen heb beslist dat we stil gingen wandelen, omdat het toch moeilijk is om uit jezelf te zeggen dat je nu even voor jezelf kiest.
Nu ik in Portugal woon, waar de natuur overheerst en vaak grenst aan het paradijsgevoel, organiseer ik hier creatieve wandelweken. Met als voordeel dat de zon bijna altijd schijnt en de temperatuur zo aangenaam is. En je even helemaal weg bent. De ene keer wandelen we in stilte, de andere keer laveren we langs de gouden kliffen van de kust met de kolkende, azuurblauwe oceaan onder ons. Om af en toe de voeten in de zee te koelen en de golven mee te geven wat je kwijt wilt.
Tijd bestaat niet bij mijn wandelingen. Tempo ook niet. Volledige aandacht, dat wel.
Op dit moment ontdek ik ongerepte wandelroutes door bossen, langs zee, velden en slaperige (vissers)dorpjes. Lokale restaurantjes spot ik voor de vers gevangen vis en de onvervalste Portugese koffie. In de gouden namiddagzon zijgen we neer voor een tintelend glas wijn of een versgeperst sapje. En een aantal verrassingen komt op je pad, herinneringen die nooit terugkomen, maar die je ook nooit meer vergeet.
Dit uitstippelen alleen al maakt me overgelukkig. Ik hoop dat ik dit kan overbrengen op degene die een eindje met me oploopt in de toekomst. Die zin heeft in bezinken en achterlaten en de natuur als onderdeel van het nieuwe toekomstperspectief wil integreren.
Ik verwelkom je graag en traag in het zachte, tijdloze zuiden van Portugal. Stuur me even een mailtje met je wensen en dan maken we samen een plan.
Zin om meer te lezen over wat wandelen van binnen en van buiten met je doet? Hieronder post ik twee interessante artikelen:
‘Wandelen kan ons helpen om vruchtbaar klein te worden en onze ontvankelijkheid te hervinden, want waar jezelf zit, kan niets anders groeien. Dat inzicht is best een verademing in een jachtige tijd waarin ons ‘ik’ voortdurend op de voorgrond staat en ons de weg wijst naar plaatsen waar het geluk niet te vinden is.’ Een prachtige conclusie naar aanleiding van dit essay, geschreven door Thijs Caspers, waar het gaat over het terugvinden van jezelf in de vertraging: lees hier verder.
Brainwash heeft een prachtig stuk geschreven over de wijsheid van het het wandelen: ‘Wandelen is een manier om meer stilte in je leven binnen te laten. In zijn Marcher, une philosophie legt de Franse filosoof Frédéric Gros dan ook niet toevallig grote nadruk op deze component van de wandelactiviteit en de intrinsieke relatie tussen wandelen en stilte. Stilte is meer dan de afwezigheid van geluid. Stilte is, zoals de Engelse filosoof Roger Scruton ooit zei, een innerlijke kwaliteit. Stilte is een toestand van de ziel, een vermogen van de geest. Stilte draait niet louter om het dempen van het rumoer van buitenaf. Stilte draait bovenal om het stillen van het rumoer binnenin.’
Er was de zon. Er was de branding. Er was de regen. Er was een rots.
Helemaal doorweekt legde ik mijn natte handen op de grote, gladde, glibberig massieve steen. En plotseling welde een diepe snik in me op. Zij zat daar, zo voelde het, al eeuwen, en ze had de voorafgaande dagen al zachtjes van binnen van zich laten horen. Pas nu kwam zij door mijn keel naar buiten. En ik wist: dit is THUIS! Stil. Zinderend. Grenzeloos.
Ook nu ik het schrijf voel ik weer die ontroerende beroering. Moeizaam liet ik de steen los, bang om dat gevoel weer kwijt te raken. Door drukte. Moeten. Mensen. En de zwaar geankerde angst om afgewezen te worden als ik vanuit deze diepte de woorden uit me laat rollen. Want hé, die woorden zijn misschien niet altijd lief, of vriendelijk, of comfortabel. Maar wel liefdevol! Puur! Dat zeker! En ik weet ook, dit zíjn wordt maar zo weer ietsjes of meer aangelengd met aanpassing, compromis, vermijding.
Het vraagt moed, voel ik, om dit pad te volgen. Durf jij?
——————————————————————————————————
Op de foto zie je Jolanda Mulder (www.jolandamulder.com) die haar ervaring hierboven zo prachtig beschreef. Na deze ‘rots’ontmoeting liepen we richting oceaan. Jolanda aarzelde niet, trok onderweg al haar kleren uit en dompelde zich onder. Het lef van naakt, kwetsbaar. Bevrijd, veilig. Dat is het antwoord. Geen woorden nodig. Dit is natuurcoaching.
“ Er is niets mooiers dan de zee die het land blijft kussen, hoe vaak ze ook wordt weggestuurd. “ Sarah Kay
“Ik rijd geen meter verder.” We staan op een richeltje en ik kijk de afgrond in. Twintig minuten tuffen we al als een slinger in de kerstboom naar boven op de smalste weg ooit. Het lijkt drie uur. Het regent, plassen ontstaan en de weg is glibberig. Af en toe verliest ons campertje zijn grip en neigen we richting ravijn. Geen reling te bekennen. Ken je dat programma De gevaarlijkste wegen ter wereld? Voilá!
Ik vond het eerst hilarisch. Dat vergaat al gauw. Alle ramen van de camper zijn beslagen door Pieters angstzweet. Stop daar zijn hoogtevrees bij en je snapt de spanning. Ik voel zijn doodsangst na een kwartier in mijn eigen bilnaad. Het witte Pandaatje voor ons stuitert vrolijk over het onbegaanbare pad. Het is de makelaar. Ze heeft het al duizend keer gereden, dat is duidelijk. Ik zie het speelgoedautootje bij elke bocht zuchten, het wacht geduldig tot wij de bocht om zijn gekropen.
Het is onze eerste bezichtiging in Portugal. Vlak bij Monchique , Algarve. Een prachtig berggebied met huisjes die ooit willekeurig door een reus over het land zijn gestrooid. Er staat een te koop in een dorpje van zeven huizen. Hopelijk komen we daar ooit aan. We weten nu al dat dit hem niet gaat worden, maar ik wil perse kijken. Mijn hoofd tolt van de adrenaline, maar toch ook van de waarachtige schoonheid van deze vallei waar de Eucalyptusbomen het scepter zwaaien in alle zintuig-opzichten. Ik draai het raam open en snuif de geur in waarbij ik onmiddellijk terug op Madeira ben.
Er stond nergens in de beschrijving dat je eerst een paar kilometer langs afgronden moet, het huis wel erg afgezonderd ligt en dat van het hele dorp er maar één huis bewoond wordt door een stokoud kattenvrouwtje. De overige huizen liggen in verval. Dat horen we pas bij aankomst, nadat we uit de camper vallen en eerst tien minuten moeten bijkomen. De opgewekte makelaar babbelt ondertussen honderduit, een mengeling van Engels en Portugees, we verstaan alles dankzij onze Spaanse kennis. Een labrador komt op ons af, hij grijnst zijn tanden bloot en gaat op mijn voeten op zijn rug liggen! Hij blijkt van het kattenvrouwtje waar de naam ineens niet meer zo van opgaat.
‘De bewoners zijn toevallig thuis,’ zegt Isolabella. Deze naam zingt je toch direct de zon, zee en ijshoorntjes in? Ze stapt kordaat het huisje binnen en begint een partij Portugees te oreren. We wachten op de veranda waar een buitenkeukentje lonkt, Portugese tegeltjes pronken en een tafeltje uitnodigt. We kunnen naar binnen, wenkt La Bella. Het is pikdonker en bloedheet binnen. Ik moet eerst even mijn ogen laten wennen, gelukkig geeft de houtkachel in de hoek wat licht. We vallen direct de woonkamer in die bomvol staat met meubels, potten, pannen. Dit loopt gewoon door op de muren, tot aan het plafond.
Op de uitgezakte bank zitten twee geesten zo op het eerste gezicht. Ze hijsen zich kreunend uit de bank, wrijven wat over hun verkreukelde kleding en blijven onhandig staan. Zoveel personen in zo’n klein kamertje geeft dat liftgevoel waarbij je uit wanhoop maar naar het plafond staart. Ik geef ze uit onhandigheid een hand, ze schrikken zich kapot maar vermannen en lachen hun drie tanden bloot. Isolabella duwt ze zacht de deur uit, waar ze op de veranda wat drentelen. Ik krijg ineens het vermoeden dat de mannen bij de koop in zitten.
We staan midden in een filmscène. De Catweazles waren net aan het eten, hun borden staan op het piepkleine tafeltje. Er drijven vette bellen rond een stuk afgekloven zwijn. Hier in de regio is het summum van genot de Porco Preto: zwart varken. Naast de borden liggen knoerten kaas en een brok zwoerd. Ik blijf maar staren en voel me wel erg een vegetarische sok. Ik ruk me los van het netvliesbeeld en Isolabella roept dat we overal mogen kijken, alsof het een kasteel met 19 kamers is in plaats van een boerenschuur van 40m2. We wurmen ons langs een gordijn (de deur) en staan in een van de slaapkamers. Nisjes vol heiligbeelden, een bebloed kruis aan de muur, een keurig opgemaakt bedje. Hier steken de voeten sowieso ver uit bij het slapen. Aan de andere kant van het woonkamertje is net zo’n slaapkamer. We kruipen richting badkamertje, waar de douchecabine een koker blijkt en de kledingkast bij gebrek aan ruimte hier maar is neergezet. Je moet geen last van claustrofobie hebben, mocht je hier willen settelen.
Oh, en er is nog een groot stuk grond bij. De frisse lucht buiten me de broodnodige zuurstof na bijna een kooldioxide vergiftiging. De grond ligt aan de overkant van de weg. Ooit was hier niets, maar toen besloot de gemeente dat hier een weg moest komen. Dus werd deze gewoon dwars over de grond voor het huis langs aangelegd. Recht van overpad, zeg maar. Pieter probeert uit alle macht iets van telefoonbereik te krijgen door zo hoog mogelijk in de lucht te reiken met zijn mobiel, maar nul. ‘Vergeet niet een selfie te maken,’ roep ik gierend van de lach. En van de zenuwen. Een woeste blik. We kletsen nog even over koetjes en kalfjes en ik bedank de mannen die van pure opluchting hun bel wijn in een teug naar binnen gooien. Ze zwaaien iets te uitbundig terug.
En ja, weer naar beneden. Ietsjes meer gewend maar toch alles nog uitgesproken te hebben naar elkaar voor het geval dat, kruipen we de berg af. Ik prevel af en toe een opbeurend woord maar Pieter zit als een bevroren pop achter het stuur: opperste concentratie. Pas onder aan de berg ontdooit hij.
We rijden rechtstreeks naar ‘ons’ strand, bestellen opgeluchte bellen wijn bij onze getatoeëerde en bekettingde man en eten samen met familie mus een salade met door de Portugese mama zelfgemaakte humus. We kunnen niet meer stoppen met lachen. De spanning loopt als een ballon leeg over mijn wangen.
In de overweldigende Portugese natuur maak ik gemakkelijk contact met mijn onbewuste. Mijn kern. Mijn echtheid. En dat bracht mij het afgelopen jaar naar een groot verlangen: de natuur als coach gebruiken. Waarom? Omdat alle coaches subjectief zijn. We kijken en sturen vanuit ons perspectief, vanuit ons -door de jaren heen- gevormde beeld. We zijn allemaal mensen met overtuigingen en meningen. Met altijd een rugzak, hoeveel we ook hebben afgeleerd in onze coach- of therapeuten-opleiding. Ken je het fantastische citaat: ‘To help is the sunny side of control.’ Mooi he?
De natuur heeft totaal geen last van dit alles en is hierin dan ook volstrekt neutraal en daardoor juist spiegelender: je kunt een stokoude kurkeik niet de schuld geven van jouw probleem.
‘Ik denk dat veel mensen vrijwel altijd tussen de uiterlijke cultuur van de mens zitten. Dat wil zeggen: ze begeven zich altijd in een door de mens gemaakte omgeving. Daardoor is er veel taal tussen mensen onderling, maar heel weinig taal tussen mens en natuur. Mensen kunnen die taal niet meer lezen en voelen daardoor de verbinding met de natuur minder. ‘
Mijn missie is om jou de verbinding met de natuur weer volop te laten ervaren in alle opzichten, om zo je intuïtie weer als kompas te gaan gebruiken. Echt, en vanuit voelen, niet vanuit (be)denken. Dat gebeurt niet met een uurtje wandelen in het bos. Dan is de natuur alleen je decor. Wandelcoaching is een geweldige tool om je verhaal kwijt te kunnen. Maar je bent geheel in je hoofd omdat je in interactie bent met de ander en vragen moet beantwoorden, waardoor de omgeving bijzaak is. Dit in tegenstelling tot natuurcoaching.
Natuurcoaching gaat vanzelfsprekend verder en dieper dan coaching tussen vier betonnen muren in een stad. De weidsheid, de zuurstof-boost, de nieuwe energie, de ruimteloosheid, de verandering van geur, kleur, lucht, ondergrond en perspectief doet hetzelfde met jou van binnen.
educating the mind without educating the heart is no education at all
-Aristoteles-
Hoe zou het voor je zijn om de natuur een grote plek (terug) te laten geven in je leven? Die verwondering, verbazing. Het besef dat niets in de natuur zonder elkaar kan. Ik wil je laten voelen hoe helend het is. Hoe inspirerend, hoe rijk. Je laten ervaren dat je vanuit het niet weten alle antwoorden in de natuur en dus in jouw natuur vindt wanneer je je verbindt met jouw natuurlijke zelf. Ik ben slechts de begeleider van jouw transformatieproces op dat moment. Jouw proces speelt zich dus af tussen jou, mij en de natuur.
In het opnieuw verbinden met de natuur herontdek je je eigen natuur en herstel je de balans. Alle natuurelementen zitten ook in jou en door deze hernieuwde kennismaking met je innerlijke stem geef je jouw unieke expressie weer aan je droom, doel of wens. Het coach-traject behelst dit proces waarbij ik werkvormen uit de natuur gebruik. Niet als object, maar als partner. Mijn eigen diepe verbinding met de natuur is bepalend voor de verbinding met jou als coachee. Vanuit mijn belevingsniveau, mijn gelaagdheid. Daar waar volledig respect ligt voor jou vanuit mijn gecreëerde leegte, wanneer we samen het coach-traject aangaan.
Ik laat je op een diepe laag contact maken met de natuurelementen en de zielsoude kracht van plekken. Rotsen, kliffen, duinen, het eucalyptus-bos, de Atlantische Oceaan. Ik laat je de ondergrond voelen met je blote voeten. De stroming onder je, in de zee. Je glijdt met je vingers over de ruwe rotswanden, je ogen dicht. Voel hun verhalen, het zijn de jouwe. Symboliek hoeft niet vertaald te worden, het onderbewustzijn begrijpt het meteen. Luister naar het ruisen binnenin. Je speelt met het zand, je rolt, danst of je bent alleen maar. De natuur oordeelt niet. De elementen zijn ‘slechts’ stille getuigen, spiegelende reflecties van jouw antwoorden, daar diep binnenin. De natuur raakt en reikt. Aan jou de keus.
Soms gaat het er ruw aan toe, soms zacht. Kabbelend, stormachtig of hakkelig. Chaotisch, zonovergoten of donder en bliksem. Donderwolken of schaapjes. Schoorvoetend of dansend. Uiteindelijk kun je alleen maar overweldigend en eerbiedig stil zijn. Die oneindige stilte waar je zomaar aan toe mag geven, omdat je verbonden bent. Niet meer met je hoofd, maar van ziel tot ziel. Want alles in de natuur leeft, net als jij.
Het afgelopen jaar dompelde ik mij onder in de studie natuur-coaching. De theorie maakte ik eigen en goot dit in mijn eigen manier van coaching. De praktijk kon ik vaak en naar hartenlust uitproberen, ik woon tenslotte op 10 minuten rijden van verschillende soorten strandjes en natuurgebieden.
Sta je op een punt in je leven waar je beseft dat er iets moet veranderen, gevoelsmatig? Maar niet helemaal weet hoe? Wil je er achter komen wat je werkelijk zin geeft in jouw leven? Dan zijn de natuurcoach sessies misschien iets voor jou. Je maakt een diepe verbinding en herstelt het contact met jezelf. Je gaat het leven op een andere manier bezien, veel meer vanuit jouw kern, van binnenuit. En veel minder vanuit alle ruis van buiten. De natuur begeleidt je op een magische manier terug naar je oorsprong.
‘Natuurcoaching geeft een antwoord op een diepe zucht van mensen om weer een thuis te hebben. En ook om zich thuis te voelen in hun lichaam, in hun levensstijl, hun omgeving, hun werk, de samenleving, wereld en aarde. Natuurcoaching helpt mensen weer om lief te hebben.’ – Ann Sterckx
Vaak kun je een situatie pas echt overzien wanneer je er afstand van neemt en er zo los van komt. Je beschouwt het dan vanuit een heel ander perspectief. Een verblijf in de natuur zorgt ervoor dat je je op één ding focust. Zo kun je herstellen van alle overbelasting: de om aandacht schreeuwende, multitaskende maatschappij. De schoonste lucht en de minste lichtvervuiling in de Algarve doet er nog een schepje bovenop.
Wil je meer weten, mail me dan even op marian@dealchemievanhetleven.nl.
“There are times when you need the extremity of rock, the hardness of an old, cold place against which you can measure yourself. There are times when you need to retreat to the wilderness. But there are times when you need the subtle flow of a river, the song of a waterfall and the deep, slow presence of trees. Times when you need to Return. There are times for holding on, and times for letting go.”
Gisteren dwaalde ik rond de middag door een verlaten stukje Lissabon. Zo’n rustig uur met restaurantjes vol gebarende locals en braadgeuren uit de openstaande ramen dampen.
