De laatste kans om met Marian een natuurcoach-sessie te doen in Nederland grijp ik met beide handen aan. Zij zet de sessies door in Portugal. Zodra zij in mijn buurt is glijdt mijn pen als vanzelf over het papier. Binnenin mij begint er iets te borrelen. We spreken af in het bos, vlakbij Haren.
Ik mag de leiding nemen. Welk pad gaan wij volgen? Natuurlijk komt de vraag: ‘Waarom juist dit pad?’ Mijn heden en verleden komen elkaar tegen in deze prachtige omgeving. Het verleden vertolkt zich door hersenloze bomen, steile rechte stammen zonder takken. Ik neem bewust afscheid en begraaf ze in gedachten onder een steen. Deze gewetenloze idioten ga ik voortaan negeren. Tijdens onze wandeling komen deze nietsnutten ook steeds verder van mij af te staan. Er staan letterlijk obstakels tussen ons in. Ik kan niet meer bij ze komen. Ik stap uit dit zware omhulsel van het verleden en ‘mijn echte ik’ loopt lichtvoetig door. Ik spring over boomstammen, wring mij langs hekjes. Onbevreesd!
‘Onbevangen’, noemt Marian mij. Wat een prachtig woord. En zo voel ik me ook. Ik heb in mijn leven zoveel regels van anderen aangeleerd, ik was mijzelf compleet kwijt. Nu ben ik terug. Hoe fijn is dat?!
Op dit moment borrelt het niet meer. Het bruist. Mijn gedachten zitten in een stroomversnelling zonder de zware ballast uit het verleden. Ik struikel bijna over mijn pen. Ideeën vloeien in inkt op het papier. Dit gevoel werkt na de coaching gewoon door. De plannen ga ik uitwerken. Ik kom er wel. Wat een inzichten tijdens dit geweldige avontuur.
Meeslepend nadenken en steeds dieper zinken in de details van een bepaald thema doe ik graag en vaak. Het liefst schommelend in mijn tussen twee kurkeiken geknoopte hangmat en geïnspireerd door het schaduwschimmenspel van dansende takken en zon. Neem daar de geur van eucalyptus en hoogzomer bij en ik ben zomaar een paar uur verder.
Ik dacht deze keer na over het begrip ‘inzicht’.
Vaak gaat er een heel proces aan vooraf, wanneer je een inzicht krijgt. Een ontkluwing, ontwarring, er is orde in de chaos gebracht, een los eindje zit ineens vast. Wat betekent het begrip ‘inzicht’ eigenlijk ? Er kwamen veel definities voorbij op internet, maar ik vond deze zelf het meest aanspreken:
‘Het vermogen om in een onbekende situatie de oplossing van een probleem vinden door vroeger opgedane ervaringen te combineren.’
Je kunt dit zelf uitpuzzelen, maar we hebben allemaal de hardnekkige blinde vlek, die zich -vaak beschermend- over het inzicht heeft gevormd, zodat je zelf geen weet hebt van die vlek. Door de juiste vraagstelling van een ander krijgt de blinde vlek steeds meer zicht naarmate je verder graaft, of misschien hoeft dat helemaal niet. Zit hij al zo aan de oppervlakte, dat je hem alleen maar hoeft weg te poetsen. Soms is een vraag of opdracht al voldoende. Heb je eenmaal dat inzicht, of die aha, dan ontstaat er opluchting, verheldering. Soms valt er letterlijk een gewicht van je af. De vlek is opgelost en een blanco pagina wacht uitnodigend.
Deze nieuwe fase is een periode tussen het eerst niet weten en het ineens snappen, of gewaar worden: soms is dat een betere benaming. Of gewoon dat het kwartje is gevallen. Het kan zelfs zijn dat je wat rouwt, of verdrietig bent om dat wat je zolang bij je droeg, achterlaat. Het was vaak hoe dan ook vertrouwd. Geef dit ‘struin-tijd’ door er bij stil te staan en even terug te kijken, te voelen. Pas wanneer het inzicht helemaal is neergestreken neem je afscheid en keer je om, met je gezicht naar de toekomst.
Wat je met je nieuw verworven inzicht gaat doen? Je gaat het verwoorden en/of verbeelden.
Want begint het niet pas bij het inzicht? Je hebt geworsteld, je geest onderzocht, je blootgegeven en eindelijk is daar dan dat verlichtende inzicht. Ben je dan klaar? Dacht het niet. Volgens mij begint het dan pas. Want wat ga je met die nieuwe schat doen? Hoe ga je je nieuwe inzicht inpassen in je toekomstpad? Hoe ga je het vormgeven in je plannen? Je hebt hem toch niet voor niks opgegraven? Het gaat hier over een bepaald soort inzicht, besef ik. Een oplossing voor je probleem. Een geopende deur voor je hulpvraag. Wanneer er iets in je leven verschuift, zodat je verder kunt. Het inzicht dat een blokkade heeft opgeheven, of de rem van iets heeft afgehaald. Dat je ineens weet waarom je je droom niet verwezenlijkt of waarom je bang was voor de reactie van anderen. Enz. Dit weten is al een enorme stap. De eerste.
Wat gaat er veranderen? Wat is jouw plan van aanpak? Hoe zie jij je toekomst voor je nu?
1 ) Misschien spelen deze vragen op dit moment. In een coachtraject kan ik je hiermee helpen. Door middel van natuurcoaching en opdrachten loods ik je richting jouw inzicht.
2) Maar misschien is je inzicht al duidelijk en wil je hulp bij het verbeelden en/of verwoorden ervan. Het ankeren van je nieuwe toekomstpad, waarin je creativiteit uitgedaagd wordt en je een eind richting jouw droom geduwd wordt. We gaan zorgvuldig de vorm en materialen uitzoeken. Dit is onderdeel van het proces.
3) Of wil je dat ik meehelp met je plan van aanpak. Hierbij gebruik ik mijn hele arsenaal aan business-, natuur- en/of schrijfcoaching. Dit hangt af van de hulpvraag. Meestal kan deze fase ook online.
Je ziet, er zijn drie fases. Je kunt me inhuren vanaf welke fase jij wilt. Elke fase behelst twee tot drie uur.
Je kunt dit hier, aan de Atlantische Oceaan doen, als onderdeel van je vakantie bijvoorbeeld. Mail me gerust voor de mogelijkheden: marian@dealchemievanhetleven.nl
‘Vrijheid steunt op inzicht’ Ernst von Feuchtersleben
‘In ieder van ons zit een kern waar we niet zijn gekwetst, waar we gezond, ontvankelijk en krachtig zijn. Die kern terugvinden is misschien wel de mooiste zoektocht van ons leven’. (Piero Ferrucci)
Een week schrijf- en/of natuurcoaching, gecombineerd met een zon-, zee- en strandvakantie. Ik merk hoe de wensen verschillen en de redenen van een week coaching uiteenlopen. De een wil graag opgehaald worden van het vliegveld en in een comfortabele B&B vlak bij het strand vertoeven. De ander stapt vanaf Faro in een door mij geregelde huurauto en tuft de hele Algarve rond om van het ene betoverende vissersdorpje naar een ander baaitje aan de zee te rijden. De volgende wil vlak bij mij verblijven.
De ochtenden gebruiken we voor de coaching, de middagen zijn vrij. En soms andersom, als dat beter uitkomt. De avonden? Die vullen we in met zwoele Fado, zonsondergang-etentjes, een djembé sessie of yoga op het strand. Of met nietsen. Wat je wilt. Jouw wensenlijstje maken we van tevoren, zodat ik alles kan regelen.
Mijn manier van coachen begint echt letterlijk vanuit de onderstroom, want we starten met onze voeten in de zee. Ik neem jou als mens uiterst serieus, ik vul daarom niets voor jou in, ik bied geen oplossingen, maar ik stel de juiste vragen. Waardoor jijzelf de antwoorden, oplossingen of keuzes bepaalt. De natuur gaat jouw natuur spiegelen, je reflecteert in de meest organische omgeving. Na deze week ben je sowieso veranderd, en van tevoren weet je niet hoe. Wat er nodig is op dat moment komt opborrelen. Daar begint jouw ontdekkingstocht, want dat wil gezien en daarna gemanifesteerd worden. Waarna wellicht je onrust verdwijnt. De eerste stap van transformatie is hier in het zachte, warme, ruige Portugal gezet.
Heb je zin om te brainstormen over je bedrijf of over je boek? Of heb je een plan liggen dat je eindelijk de wereld in wilt slingeren? Was je even afgedwaald in andere zaken, maar blijft dit verlangen lonken? Ik denk met je mee, spiegel je in de natuurelementen en stel kritische vragen. Jij loopt jouw authentieke weg, waarbij je niet-meer-nodig-dingen achterlaat en door het zijn in de natuur, het proeven van de rust, het licht, de onbeschrijflijke sterrenhemel en de Portugese zachtheid weer bij jouw eigen essentie komt.
Dus: wacht jij op wat de toekomst je brengt, of ga je hem zelf vorm geven?
Twijfel je of wil je eerst even peilen wat er allemaal mogelijk is? Stuur me dan even een mailtje: marian@dealchemievanhetleven.nl. Dan kijken we er samen naar.
“We need quiet time to examine our lives openly and honestly. Spending quiet time alone gives your mind an opportunity to renew itself and create order” – Susan L. Taylor
‘Wanneer had je voor het laatst echt een geluksmoment?’ vraag ik. Ze denkt veel te lang na. Ze moet jaren graven. Ik stel deze vraag bewust. In het voorgaande gesprek ving ik een aantal signalen op en ik wil peilen of het klopt. Na lang nadenken verandert haar gezicht in een lach en haarfijn kan ze het geluksmoment van toen voor zich zien. Terwijl ze gedetailleerd vertelt zie ik een sprankel, een gloed. Een verlangen. Haar ogen lichten op. Haar lichaam veert.
Conformeren is haar levensdraad. Ouders die de woorden ‘Ik ben trots op jou’ of ‘Ik hou van jou’ nooit over hun lippen kregen. Nog steeds niet. Commentaar en afbouwende kritiek geven is hun manier. Dus zoekt ze haar leven lang al bevestiging. Ten koste van zichzelf. De harmonie bewaren is haar levenstaak. Ze glijdt langzaam af, is haar gevoel. Wie ben ik ook alweer, wil ze weten. Ze moet veel van anderen. Krijgt veel ongevraagde adviezen: ‘Word assertiever, bijt meer van je af, zet jezelf stoerder neer. Maar dat ben ik niet. Dat wil ik niet. Ik wil vanuit zachtheid mijn kracht tonen, niet vanuit een gespeelde, zogenaamd stoere rol. ‘
Een introvert mens omtoveren tot extravert om daarmee de goedkeuring (bevestiging) van de omgeving te krijgen? Lijkt me een onmogelijke, uitputtelijke rol die je volgens mij niet lang volhoudt.
‘Ik wil zo graag mezelf terug vinden.’ Ze zucht, drinkt van mijn ter plekke geplukte muntthee en ik zie dat ze wegdroomt. Ik laat haar in de andere wereld, waarin het een en ander aan het gebeuren is. We zijn lang stil. Ik blijf er bij en doe niets anders dan dat. Na een tijdje komt ze terug en neemt een slok. Ze zucht, diep. Haar schouders zakken wat. Tranen. Besef.
Haar plek innemen in het nu, en niet die van het verleden is haar missie, zegt ze. Na jaren opstapelen is ze er klaar mee. Ze is zichzelf verloren, haar fundament, haar bedding. Dus treedt de onzekerheid steeds vaker in, zowel privé als in haar bedrijf. Ze is toe aan de eerste, enge stap. Want alleen het weten is niet genoeg. De stap naar het niet weten is de grootste.
Ik besluit een krachtige, liefdevolle oefening met haar te doen. Het is prachtig weer en we zijn omringd door natuur. Ik zag dat ze bij aankomst direct haar schoenen uit deed. Haar blote voeten op de grond. Ik pak mijn enorme kussen en leg het in het gras, in de schaduw, want het is warm. ‘Wil je aan de tafel zitten of op het kussen?’ Gretig nestelt ze zich op het kussen waar ze dicht op de aarde zit. Gesteund door de omringende elementen snuift ze de levenszuurstof diep in en sluit ze haar ogen.
We doen de oefening. Er is alle tijd. Ik werk zonder horloge en met de tijd die nodig is. Niet alleen voor haar, ook voor mij. Nooit zal ik twee trajecten achter elkaar plannen. Tijd moet ondergeschikt zijn aan het proces en mag niet de storende factor zijn. Haar veiligheid, haar vertrouwen in mij mag op geen enkele manier geschaad worden en al helemaal niet doordat de tijd ‘om’ is. De oefening komt binnen. Geeft kracht en inzicht. Ik laat haar dit gevoel ankeren. Vastberaden komt ze tegenover mij zitten. ‘Het is klaar. Laat de groeipijn maar komen.’ Ze heeft een keus gemaakt. Haar eerste stap is gezet naar daar waar ze hoort. Haar eigen plek.
Aldus filosoof Socrates. Ik neem maar aan dat het begint bij de wijsheid in jezelf. En die vind je volgens Socrates terug wanneer je je zelfkennis vergroot. Hoe meer reflectie, hoe meer wijsheid. Hoe doe je dat, je zelfkennis vergroten? Op duizenden manieren lijkt mij, maar blijven we voor nu even op het filosofische pad, dan wandelen we nieuwsgierig door onze gedachten en emoties. Die maak je bewust door er als een toeschouwer naar te kijken. Wat doen bepaalde gedachten met jou en welke emotie volgt daarop? Super interessant om je gewaar te worden van je eigen struikelblokken soms.
Het vereist dus een kijkje naar binnen. Dat gaat niet zomaar. Je vindt ze wellicht wanneer je stil wordt. Dan heb je jouw innerlijke ruimte, jouw stilte gevonden. Die is er altijd. Maar te vaak omgeven door ruis die jou wil beschermen, overschreeuwen of in je hoofd houden. Want gericht voelen is soms pijnlijk. Door je bewust te focussen volgen inzichten.
Waarom doe je wat je doet? Waarom doe je niet wat je eigenlijk wilt doen? Herken je patronen? Wat of wie beïnvloedt jouw gedrag? Wat doet de omgeving met je? Welke prikkels komen binnen en wat heeft dat voor impact op jou? Weet jij waarom je doet wat je doet?
Het bewust zijn van je gedrag en je gedachten maakt dat je ook de keus hebt om ze te veranderen, wanneer ze je belemmeren. Het is soms eng, het vergt loslaten van vertrouwdheid (ik heb het altijd zo gedaan) en comfort. Je kunt het in hele kleine stapjes proberen, er zijn zachte manieren genoeg. Zoals indirect, door middel van je creativiteit.
Ik bied veel zachte vormen aan in de vorm van creativiteit: schrijven, tekenen, kunst, filosofie, schilderen en natuurlijk mijn allergrootste troef: de natuur! Want die heeft de oudste wijsheid in zich. Verbind je je met de elementen, dan verbind je je met jouw waarachtigheid. Jouw pure wijsheid. Dichter bij jezelf komen kan bijna niet.
Het bekende is vertrouwd. Ook in creativiteit ontwikkel je vaak vaste patronen: zo moet dat, anders is het fout. Het moet mooi worden. Het moet iets worden. Moet. Moet. Zodra je je gevoel inschakelt, die eigenlijk vanuit jouw innerlijke verlangen vraagt om iets anders te doen, ervaar je vaak weerstand. Want wat zullen anderen er van vinden? Je uiterlijke stem gaat in gevecht met je innerlijke. Die nog onbekende bron daarbinnen roept op dat moment. Luister eens daar naar en verbaas jezelf met dat wat er in jouw expressie naar buiten komt. Via je onderstroom. Vertrouw op die nog onbekende bron en maak hem steeds bekender voor jezelf.
Juist in creativiteit waar alles mag, is er de veiligheid en vrijheid om hiermee te experimenteren. Zo leer je om te gaan met de spanning en het ongemak dat het contact met het onbekende je kan geven. Maar hoe fijn dat dat er gewoon mag zijn. Dat niets ‘fout’ of ‘slecht’ is. En zodra je in creativiteit je grenzen verlegt, werkt dit tegelijkertijd door in de onderstroom van je dagelijkse leven. Ook daar kan je het (on)bekende dan met open vizier en in alle vertrouwen omarmen.
Een creatieve reis door de geest, in de natuur. Zo binnen zo buiten, letterlijk. Wil je meer weten of een week boeken voor een paar uur per dag? Mail me gerust met je wensen, kijken we of we een prachtige reis kunnen samenstellen: marian@dealchemievanhetleven.nl
Dat kan ik goed: manoeuvreren in de situatie die ontstaat of ontstaan is. Aanpassen aan anderen, aan omgeving. Is er zon, dan geniet ik daarvan. Nog niet heel heftig, maar toch. Is er regen, dan erger ik mij daar in eerste instantie niet aan, maar dan pak ik een plu of een regenjas. Ik laat mij niet zomaar uit het veld slaan.
Tijdens de week in Portugal kreeg ik daarin weer een mooie les voorgeschoteld. Een rit met de auto naar een onbekende plek leidde ons eerst verkeerd, waardoor we met de huurauto bijna kwamen vast te zitten. Daarna werden onze voeten flink vastgezogen in rode modder, doordat de regen toen inmiddels met bakken uit de hemel kwam. Het was alsof het universum me wilde testen. Willen we nu wel wandelen, was het overleg in de auto, toen we voor het ergste water nog even gingen schuilen. Ja, nee, ja… Het verlangen naar de ervaring was groter dan de angst voor nattigheid en we plooiden ons. Ik plooide me. Van binnen nog wat mokkend en me focussend op het ongemak.
Het water maakte echter mijn innerlijke steen zacht en rond. Ik zette door. Raakte nog een oersteen aan die mij liet inzien dat ik niet alles op mijn nek moest nemen. Ook een steen op mijn pad. En al slingerend op stenige en rotsige paadjes kwam ik op een zandstrand met ieniemieniekiezelsteentjes. Want dat zijn immers al die zandkorrels.
Het werd lichter. Letterlijk en figuurlijk. De zon kwam erbij. De stenen op mijn rug, mijn pad en van binnen gooide ik af en ik dook zonder bagage (en kleding) in de zalige zee.
Er was de zon. Er was de branding. Er was de regen. Er was een rots.
Helemaal doorweekt legde ik mijn natte handen op de grote, gladde, glibberig massieve steen. En plotseling welde een diepe snik in me op. Zij zat daar, zo voelde het, al eeuwen, en ze had de voorafgaande dagen al zachtjes van binnen van zich laten horen. Pas nu kwam zij door mijn keel naar buiten. En ik wist: dit is THUIS! Stil. Zinderend. Grenzeloos.
Ook nu ik het schrijf voel ik weer die ontroerende beroering. Moeizaam liet ik de steen los, bang om dat gevoel weer kwijt te raken. Door drukte. Moeten. Mensen. En de zwaar geankerde angst om afgewezen te worden als ik vanuit deze diepte de woorden uit me laat rollen. Want hé, die woorden zijn misschien niet altijd lief, of vriendelijk, of comfortabel. Maar wel liefdevol! Puur! Dat zeker! En ik weet ook, dit zíjn wordt maar zo weer ietsjes of meer aangelengd met aanpassing, compromis, vermijding.
Het vraagt moed, voel ik, om dit pad te volgen. Durf jij?
——————————————————————————————————
Op de foto zie je Jolanda Mulder (www.jolandamulder.com) die haar ervaring hierboven zo prachtig beschreef. Na deze ‘rots’ontmoeting liepen we richting oceaan. Jolanda aarzelde niet, trok onderweg al haar kleren uit en dompelde zich onder. Het lef van naakt, kwetsbaar. Bevrijd, veilig. Dat is het antwoord. Geen woorden nodig. Dit is natuurcoaching.
“ Er is niets mooiers dan de zee die het land blijft kussen, hoe vaak ze ook wordt weggestuurd. “ Sarah Kay
In de overweldigende Portugese natuur maak ik gemakkelijk contact met mijn onbewuste. Mijn kern. Mijn echtheid. En dat bracht mij het afgelopen jaar naar een groot verlangen: de natuur als coach gebruiken. Waarom? Omdat alle coaches subjectief zijn. We kijken en sturen vanuit ons perspectief, vanuit ons -door de jaren heen- gevormde beeld. We zijn allemaal mensen met overtuigingen en meningen. Met altijd een rugzak, hoeveel we ook hebben afgeleerd in onze coach- of therapeuten-opleiding. Ken je het fantastische citaat: ‘To help is the sunny side of control.’ Mooi he?
De natuur heeft totaal geen last van dit alles en is hierin dan ook volstrekt neutraal en daardoor juist spiegelender: je kunt een stokoude kurkeik niet de schuld geven van jouw probleem.
‘Ik denk dat veel mensen vrijwel altijd tussen de uiterlijke cultuur van de mens zitten. Dat wil zeggen: ze begeven zich altijd in een door de mens gemaakte omgeving. Daardoor is er veel taal tussen mensen onderling, maar heel weinig taal tussen mens en natuur. Mensen kunnen die taal niet meer lezen en voelen daardoor de verbinding met de natuur minder. ‘
Mijn missie is om jou de verbinding met de natuur weer volop te laten ervaren in alle opzichten, om zo je intuïtie weer als kompas te gaan gebruiken. Echt, en vanuit voelen, niet vanuit (be)denken. Dat gebeurt niet met een uurtje wandelen in het bos. Dan is de natuur alleen je decor. Wandelcoaching is een geweldige tool om je verhaal kwijt te kunnen. Maar je bent geheel in je hoofd omdat je in interactie bent met de ander en vragen moet beantwoorden, waardoor de omgeving bijzaak is. Dit in tegenstelling tot natuurcoaching.
Natuurcoaching gaat vanzelfsprekend verder en dieper dan coaching tussen vier betonnen muren in een stad. De weidsheid, de zuurstof-boost, de nieuwe energie, de ruimteloosheid, de verandering van geur, kleur, lucht, ondergrond en perspectief doet hetzelfde met jou van binnen.
educating the mind without educating the heart is no education at all
-Aristoteles-
Hoe zou het voor je zijn om de natuur een grote plek (terug) te laten geven in je leven? Die verwondering, verbazing. Het besef dat niets in de natuur zonder elkaar kan. Ik wil je laten voelen hoe helend het is. Hoe inspirerend, hoe rijk. Je laten ervaren dat je vanuit het niet weten alle antwoorden in de natuur en dus in jouw natuur vindt wanneer je je verbindt met jouw natuurlijke zelf. Ik ben slechts de begeleider van jouw transformatieproces op dat moment. Jouw proces speelt zich dus af tussen jou, mij en de natuur.
In het opnieuw verbinden met de natuur herontdek je je eigen natuur en herstel je de balans. Alle natuurelementen zitten ook in jou en door deze hernieuwde kennismaking met je innerlijke stem geef je jouw unieke expressie weer aan je droom, doel of wens. Het coach-traject behelst dit proces waarbij ik werkvormen uit de natuur gebruik. Niet als object, maar als partner. Mijn eigen diepe verbinding met de natuur is bepalend voor de verbinding met jou als coachee. Vanuit mijn belevingsniveau, mijn gelaagdheid. Daar waar volledig respect ligt voor jou vanuit mijn gecreëerde leegte, wanneer we samen het coach-traject aangaan.
Ik laat je op een diepe laag contact maken met de natuurelementen en de zielsoude kracht van plekken. Rotsen, kliffen, duinen, het eucalyptus-bos, de Atlantische Oceaan. Ik laat je de ondergrond voelen met je blote voeten. De stroming onder je, in de zee. Je glijdt met je vingers over de ruwe rotswanden, je ogen dicht. Voel hun verhalen, het zijn de jouwe. Symboliek hoeft niet vertaald te worden, het onderbewustzijn begrijpt het meteen. Luister naar het ruisen binnenin. Je speelt met het zand, je rolt, danst of je bent alleen maar. De natuur oordeelt niet. De elementen zijn ‘slechts’ stille getuigen, spiegelende reflecties van jouw antwoorden, daar diep binnenin. De natuur raakt en reikt. Aan jou de keus.
Soms gaat het er ruw aan toe, soms zacht. Kabbelend, stormachtig of hakkelig. Chaotisch, zonovergoten of donder en bliksem. Donderwolken of schaapjes. Schoorvoetend of dansend. Uiteindelijk kun je alleen maar overweldigend en eerbiedig stil zijn. Die oneindige stilte waar je zomaar aan toe mag geven, omdat je verbonden bent. Niet meer met je hoofd, maar van ziel tot ziel. Want alles in de natuur leeft, net als jij.
Het afgelopen jaar dompelde ik mij onder in de studie natuur-coaching. De theorie maakte ik eigen en goot dit in mijn eigen manier van coaching. De praktijk kon ik vaak en naar hartenlust uitproberen, ik woon tenslotte op 10 minuten rijden van verschillende soorten strandjes en natuurgebieden.
Sta je op een punt in je leven waar je beseft dat er iets moet veranderen, gevoelsmatig? Maar niet helemaal weet hoe? Wil je er achter komen wat je werkelijk zin geeft in jouw leven? Dan zijn de natuurcoach sessies misschien iets voor jou. Je maakt een diepe verbinding en herstelt het contact met jezelf. Je gaat het leven op een andere manier bezien, veel meer vanuit jouw kern, van binnenuit. En veel minder vanuit alle ruis van buiten. De natuur begeleidt je op een magische manier terug naar je oorsprong.
‘Natuurcoaching geeft een antwoord op een diepe zucht van mensen om weer een thuis te hebben. En ook om zich thuis te voelen in hun lichaam, in hun levensstijl, hun omgeving, hun werk, de samenleving, wereld en aarde. Natuurcoaching helpt mensen weer om lief te hebben.’ – Ann Sterckx
Vaak kun je een situatie pas echt overzien wanneer je er afstand van neemt en er zo los van komt. Je beschouwt het dan vanuit een heel ander perspectief. Een verblijf in de natuur zorgt ervoor dat je je op één ding focust. Zo kun je herstellen van alle overbelasting: de om aandacht schreeuwende, multitaskende maatschappij. De schoonste lucht en de minste lichtvervuiling in de Algarve doet er nog een schepje bovenop.
Wil je meer weten, mail me dan even op marian@dealchemievanhetleven.nl.
“There are times when you need the extremity of rock, the hardness of an old, cold place against which you can measure yourself. There are times when you need to retreat to the wilderness. But there are times when you need the subtle flow of a river, the song of a waterfall and the deep, slow presence of trees. Times when you need to Return. There are times for holding on, and times for letting go.”
